Twee compleet vreemden die niet meer dan een jaar te leven hebben, sluiten vriendschap in het ziekbed en maken samen een persoonlijke lijst van de dingen die ze nog willen doen voordat ze de pijp uit gaan. De succesvolle zakenman (Nicholson) neemt de afgepeigerde automonteur (Freeman) mee op een sightseeingtour en gaandeweg komen ze erachter dat het er niet op aan komt hoeveel afstand je aflegt op aarde, maar wie er op je wacht als je terugkomt.
Deze buddyfilm, waarvan het eerste gedeelte zich vooral in het ziekenhuis afspeelt, volgt de mannen als zij tevergeefs worden behandeld voor kanker. Dit proces zorgt voor een vrij statisch, ietwat ongemakkelijke kijkervaring met veel pratende hoofden en informatie over hun ziekte. Als het hoge woord over hun toestand eruit is, besluiten ze familie en vrienden achter zich te laten en al hun jongensdromen uit te laten komen.
De tegenovergestelde levensgewoonten van Edward Cole en Carter Chambers dicteren de aard van de wensen op de lijst, variërend van wilde activiteiten zoals skydiven en het racen in mooie scheurbakken, tot aan de meer persoonlijke doelen zoals lachen tot je huilt en het aanschouwen van iets wonderlijks. De twee mannen rennen, springen, vliegen alsof ze twintig jaar jonger zijn en een beste conditie hebben en dat is nogal verwonderlijk gezien hun toestand.
The Bucket List gaat over het vinden van geluk in het leven en het klopt dat dit een beetje zoetsappig klinkt. De twee nieuwe beste vrienden hebben natuurlijk verschillende achtergronden en daarom is hun vriendschap des te specialer. Rob Reiner, bekend van de rockumentarypastiche This is Spinal Tap en het rechtbankdrama A Few Good Men, is als gevestigd Hollywoodregisseur in deze film vooral geïnteresseerd in panoramabeelden en fijn oudemannensentiment.
"When he died his eyes were closed... but his heart was open." Voice-overveteraan Morgan Freeman is moeilijk serieus te nemen door de clichématige levenslessen die hij schijnt op te dreunen van de Loesjekalender. Zijn bedachtzame geestelijke aanwezigheid, die in (te) veel films opduikt en alleen werkte in The Shawshank Redemption en Se7en, heeft hier geen contact met de echte wereld en weet hierdoor niet te raken.
De regie, het script en de CGI-effecten zijn over het algemeen van een middelmatig niveau waardoor er bewondering ontstaat voor de doorgewinterde Jack Nicholson en Morgan Freeman die de aandacht toch enigszins weten vast te houden. Dit is de voornaamste reden dat de film nog tot een redelijk verantwoord emotioneel einde komt.
