De klok slaat meerdere keren twaalf uur in deze Amerikaanse post-9/11-thriller van tv-regisseur Pete Travis, waarin we steeds een andere richting opgaan totdat we uiteindelijk stilstaan om na te denken. De vrij ongewone handelswijze van de terroristen in Vantage Point laat Thomas Barnes, lijfwacht van de president, volledig in het ongewisse en het wordt langzaam duidelijk dat hij slechts als pion fungeert in dit bedachte maar niet bedachtzame spel.
De Amerikaanse president is het middelpunt van een aanslag tijdens de internationale top over terrorisme, terwijl Howard Lewis met zijn videocamera fijn aan het filmen is. De toerist wil alles zo goed mogelijk in beeld brengen voor de mensen thuis en zijn grootste zorg is dan ook of de batterij wel voldoende is opgeladen. Howard filmt juichende mensen, het binnenplein en alles wat hem zoal opvalt. Sommige opnames zijn achteraf gezien best nuttig. Dat blijkt wanneer Barnes de camera van Howard in beslag neemt na de aanslag. Net als de film wordt de videocamera meerdere keren teruggespoeld, zodat wij langzaamaan meer te weten komen.
Rashômon, de film waarmee Akira Kurosawa naam verwierf bij de internationale pers in Cannes, laat een dramatische gebeurtenis zien die door elk van de vier aanwezigen anders wordt geïnterpreteerd. Niet alleen wordt de waarheid aan de kijker overgelaten, maar ook wordt de interessante vraag opgeworpen wat waarheid binnen een film eigenlijk is en of die wel bestaat. Vantage Point maakt gebruik van verhaalperspectieven die vergelijkbaar zijn met die in Rashômon en Alain Resnais Last Year in Marienbad, waarin verschillende werkelijkheden naar voren worden geschoven en gespeeld wordt met tijd, ruimte en plaats. Een hedendaagse variant hierop is The Usual Suspects. Het verschil in Vantage Point is het feit dat alle werkelijkheden die voor ons teruggespoeld worden, waarheden zijn; hoe onwerkelijk en onwaarschijnlijk ze ook zijn. Alle versies die we zien dragen bij aan één grote waarheid. De herhaling van beelden gaat op den duur echter vervelen en een tweede kijkbeurt is dan ook onnodig.
Een lieflijke ontmoeting tussen Howard en een jong meisje toont een menselijk aspect in de anonimiteit van de menigte. Het meisje doet hem denken aan zijn eigen kind, maar voordat ze vrienden kunnen worden, scheiden hun wegen. Dit is één van de spaarzame momenten die de film vlees geven en het vormt de enige rode draad van vele die de moeite waard is. Het grootste gedeelte van de film bestaat namelijk uit wegrennen en het achtervolgen van diverse karakters in verschillende richtingen, waardoor er letterlijk geen tijd is om met iemand mee te leven in deze toch vrij standaard actiefilm.
De mooiste versie van de aanslag op de president is al meteen in het begin te zien. Het verrassingselement is hier nog van kracht en de respons van Sigourney Weaver en haar geschokte tv-ploeg sluit mooi aan op onze eigen reactie. Haar bijna geluidloze close-up en ingehouden emotionele reactie na het eerste schot is een aangrijpend moment en werkt vrij overtuigend. Helaas is dit het enige moment dat Sigourney mag schitteren en we zien haar niet vaak meer terug.
Uiteindelijk is er zó veel bij het hoofdverhaal gesleept dat de schijn wordt opgehouden dat de film alle tijd ook daadwerkelijk nodig had om zich te kunnen ontwikkelen, terwijl hij in feite al na veertig minuten klaar had kunnen zijn. De film raakt verdwaald in zijn eigen rariteitenkabinet en mist een intelligenter en subtieler script dat het geheel nog aanvaardbaar had kunnen maken.
