Altijd moeilijk, van een tv-serie een film maken. Vaak valt het resultaat ontzettend tegen (Charlies Angels), blijkt er te lang te zijn gewacht om het nog ergens op te laten slaan (Dukes of Hazzard) of was de tv-serie gewoon voorzien van een beter script (Bewitched). Maar gelukkig gaat het ook wel eens goed. De sleutel? Een goede regisseur en cast, liefst dezelfde als van de serie, en een daadwerkelijk fílmscript, niet simpelweg enkele episodes van de serie achter elkaar geplakt. Dunya & Desie, de film, lijkt daar prima aan te voldoen.
We zien de twee meiden weer terug net na hun eindexamen. Desie heeft een baantje bij een kapsalon en een vriendje dat tevens haar rij-instructeur is, Dunya wil gaan studeren maar moet eerst nog met haar familie op vakantie naar Marokko. Allemaal geen enorm probleem zou je zeggen, maar dan blijkt Desie zwanger en het tripje naar Marokko bedoeld om Dunya uit te huwelijken aan een verre neef. De meiden zitten dus diep in de shit. Of ze haar baby nou houdt of niet, bij Desie roept het gebeuren een soort van heimwee op naar haar vader die ze nooit gekend heeft. De laatst bekende woonplaats van hem was in, jawel, Marokko. Nadat Dunya zich illegaal heeft los gewurmd van haar bemoeizuchtige familie gaan ze met zn tweetjes op pad, op zoek naar Desies vader maar, uiteraard, ook naar zichzelf.
De serie Dunya & Desie viel eerder al op vanwege het goede acteerwerk van de (in het begin nog piepjonge) meiden en ondersteunende cast, mooie beelden en slimme scripts. Bij de film is het gelukkig niet anders. Nergens heb je het idee dat je naar een tv-serie zit te kijken die simpelweg is uitgerekt naar anderhalf uur. Sterker nog, het is onmogelijk om niet mee te worden meegezogen in het verhaal over vriendschap die, net zoals bij echte mensen, haar ups en downs kent. De cultuurverschillen tussen de twee meiden worden (soms een tikkeltje te) duidelijk, onder andere in een scène waarin een nietsvermoedende Desie in haar bikini in de tuin ligt, waar alle conservatieve buren haar kunnen zien liggen. De zoektocht naar vaderlief frustreert af en toe behoorlijk, zodat de kijker er even genoeg van kan hebben, maar dan komt er weer een geruststellend lieflijke scène naar boven drijven die alles goed maakt.
Deze film is niet alleen bestemd voor 16-jarige meisjes, hoewel hij duidelijk op deze doelgroep gericht is. Grootse actiescènes zal je er niet in vinden, dus als je daar behoefte aan hebt kun je beter een andere productie kiezen. Maar ook mensen die er niet zo gauw naartoe zouden gaan (ouderen of mannen bijvoorbeeld) is het aan te raden om het toch te proberen. Al is het maar vanwege dat heerlijk vrolijke gevoel waarmee je achteraf de bios uitloopt, het zogeheten Little Miss Sunshine-effect. Geen verhaal dat maandenlang door je hoofd blijft spoken, maar wel een fijn tijdverdrijf.
