Wie hoort dat Julie Delpy in haar nieuwe film met haar Amerikaanse vriend twee dagen in Parijs spendeert, denkt misschien: Huh, die film is drie jaar geleden toch al gemaakt? Hoewel de premisse vergelijkbaar is, is 2 Days in Paris zeker geen tweede Before Sunset. In die film waren de twee hoofdpersonen elkaar en hun gevoelens voor elkaar aan het (her)ontdekken. In deze film zijn de hoofdpersonen al twee jaar samen. Het is het moment waarop de dingen die eerst schattig waren irritant beginnen te worden en de culturele barrière richting onoverkomelijk dreigt te gaan. Romantisch? Niet echt. Hilarisch wel.
Julie Delpy - die de film ook schreef en regisseerde - speelt Marion, een Franse fotografe. Marions vriend Jack wordt gespeeld door Adam Goldberg, met wie ze ook in het echt een relatie heeft gehad. Na een nogal rampzalig verblijf in Venetië gaan ze - inderdaad - twee dagen naar Parijs, waar ze bij de ouders van Marion logeren, gespeeld door de echte ouders van Delpy. Jack is het type Amerikaan dat zichzelf graag als Europees ziet: hij is tegen Bush en lacht om de domme Amerikaanse toeristen die in Parijs een Da Vinci Code-speurtocht doen. Maar geconfronteerd met de Franse gewoontes en stijl van Marions ouders en vooral ook met haar vele Parijse exen, blijkt hij toch Amerikaanser dan gedacht. En Delpy heeft voor zichzelf ook geen foutloos personage geschreven: Marion is onzeker, flirterig en soms verbazingwekkend agressief, vooral tegen de vele racistische en/of seksistische taxichauffeurs die ze tegenkomen.
Het is een heuse clash tussen beschavingen, vol rake observaties over Fransen én Amerikanen, over relaties en ruzies. Je begrijpt waarom Jack en Marion voor elkaar zijn gevallen, maar je ziet ook duidelijk waarom ze ruzie maken. En dat doen ze uitgebreid en over van alles en nog wat. Het is venijnig, gemeen, machteloos soms, maar bovenal grappig. Grappig op een wellicht pijnlijk herkenbare manier. Er is een scène met een progressief bozer wordende Jack, Marions mobieltje in de ene en een Frans-Engels woordenboek in de andere hand die me nog steeds laat lachen als ik eraan denk. Het is humor die afkomstig is van de personages en hun gevoelens en nu eens niet van makkelijk leedvermaak of standaard slapstick.
Er zijn ook dingen die minder goed werken. De film opent en sluit met een Woody Allenachtige monoloog die helaas diens humor en inzicht niet kan evenaren. Subtiel kan de film ook niet worden genoemd. Maar 2 Days in Paris is ongetwijfeld een van de grappigste films van het jaar.
