In de veelgeprezen Batman-comic Batman: Year One is de vrouw die in Catwoman verandert een prostituée genaamd Selina Kyle. Overdag loopt ze rond in kinky, nietsverhullende werkkleding en s nachts trekt ze iets fatsoenlijkers aan om als Catwoman de onderwereld onveilig te maken. In deze film doet Halle Berry alias Patience Phillips precies het omgekeerde. In het dagelijks leven is ze een keurige jongedame met een baan als reclameontwerpster, maar na zonsondergang verandert ze in een hitsige leerfetisjiste mét zweep, die voordat ze een bad guy te grazen neemt nog even een ondeugend dansnummertje voor hem opvoert. Al na de eerste tien minuten is het duidelijk dat Catwoman niet tot de betere comicverfilmingen behoort, maar naarmate het verhaal vordert raak je meer en meer gefascineerd door de vraag of de hele film soms bedoeld is als één grote grap. Campy dialogen, knullige CGI en een belachelijke plot zijn op adembenemende wijze vervlochten tot de meest bizarre exponent van het superhelden-genre tot nu toe. Goed is het allemaal niet, maar op een hele vreemde manier wel vermakelijk.
Catwoman doet het zonder allerlei quasi-wetenschappelijke verklaringen voor de superkrachten van de heldin. Hier geen genetische manipulatie of sprongen in de menselijke evolutie; het lijk van de timide Patience wordt tot de ontembare Catwoman omgetoverd door een onsterfelijke Egyptische kat. Ze is dan net letterlijk door de plee gespoeld door haar werkgever, cosmetica-huis Hedare, omdat ze iets opving over een duivels complot rondom Beau-line, een verslavende gezichtscrème die je gezicht verwoest tenzij je hem blijft gebruiken (brrr, de gedachte alleen al...).
Na haar wedergeboorte leert Patience omgaan met haar nieuwe assertiviteit, en alle kattekrachten die ze bezit. Niet alleen is ze bovenmenselijk snel en lenig geworden; ze kan ineens ook motorrijden als de beste (??) en is zomaar veranderd in een volleerd haarstyliste (???). Terwijl ze achter de identiteit van haar moordenaars probeert te komen, wordt Patience verliefd op Tom Lone (Benjamin Bratt), de agent die achter Catwoman aanzit wegens juwelendiefstal.
De mooiste scènes zijn die waarin Patience/Catwoman flirt met Lone. Een potje basketball tussen de twee ontaardt in een paringsdans ten overstaan van een groepje schoolkinderen, waarbij Halle met haar kont schudt en Bratt zijn goedgetrainde buikspieren flasht. Later zetten ze hun broeierige spelletje voort, over elkaar heen kronkelend terwijl hij haar de handboeien probeert om te doen. Berry en Bratt krijgen prima tegenspel van Lambert Wilson, die zijn Merovingian-act opvoert als George Hedare, en vooral van Sharon Stone als mevrouw Hedare, een uitgerangeerd supermodel dat iedere dag liters Beau-line op haar toet moet smeren, en zodoende een huid van puur marmer heeft gekregen Stone krijgt autobiografische teksten als: I was never more beautiful. I was never more powerful. And then I turned forty, and was thrown away, en spreekt die met zulke overtuigende verbittering uit dat je je afvraagt of hier geen sprake is van stevige zelfpersiflage.
En zo is het met wel meer elementen in deze film. De digitale effecten zijn ondermaats, maar worden zo uitbundig en nadrukkelijk ingezet zoals in de volkomen irrelevante vogelvluchtshots die veel van de scènes introduceren dat je gaat denken dat regisseur Pitof juist de aandacht wil vestigen op de twijfelachtige kwaliteit van de gebruikte technieken. Wanneer een CG-Catwoman over de daken springt, zien we een rubberen figuurtje zonder volume of gewicht, dat desondanks te pas en te onpas het beeld mag vullen.
Natuurlijk is de gedachte, dat zoveel stumperigheid een kwestie moet zijn van uitgekiend stilisme, iets té hoopvol. Catwoman is gewoon een erg slechte film, en toch lang niet zo tenenkrommend als bijvoorbeeld Batman & Robin, of zo saai als Daredevil. Het is een onvervalste flop waar je je goed vrolijk over kunt maken, maar dat lukt waarschijnlijk alleen als je hem voor het eerst ziet, en niet de fout hebt gemaakt ervoor naar de bioscoop te gaan.
