Wanneer een aantal vrienden op een avond wat aan het drinken is, ontvangt één van hen een mysterieus telefoontje. Haar telefoon gaat over met een onbekende ringtone, de oproep is afkomstig van haar eigen telefoon en de tijd en datum liggen drie dagen in de toekomst. Het meisje luistert de gemiste oproep (one missed call) af, hoort haar eigen stem en vervolgens een doodskreet Freaky! Wanneer ze ook daadwerkelijk om het leven komt op de precieze tijd en datum van het bericht, slaat de angst bij haar vrienden toe en is de urban legend geboren. Al snel krijgt de volgende uit de vriendengroep eenzelfde gemiste oproep, met alle gevolgen van dien
Op het eerste gezicht doet de bovenstaande beschrijving denken aan een herhalingsoefening van de Koreaanse film Phone of een rip-off van de bekendere Japanse film Ringu. Maar Miike Takashi zou Miike Takashi niet zijn als hij er niet zn eigen draai aan wist te geven. Ja, het verhaal gaat over een aantal jongeren, die achtereenvolgens op mysterieuze wijze om het leven komen. Maar in Chakushin Ari, zoals One Missed Call in het Japans heet, is er niet gekozen voor een gedateerd medium als een videoband, maar voor gebruiksvoorwerp nummer één in openbare gelegenheden: de telefoon. Daarnaast zijn er nog een aantal typische Miike-freakmomenten, die over-the-top wreed zijn zoals we van Miike gewend zijn. One Missed Call is daarbij nog wat enger dan Ringu. Bovendien vindt er in het tweede gedeelte van de film een verschuiving plaats, waardoor de film een andere wending krijgt. Dit leidt tot een bijzonder eind van de film, die voor meerdere interpretaties vatbaar is.
Miike heeft gekozen voor meer mainstream, wat hem meteen zijn eerste grote hit in Japan heeft opgeleverd. Maar de vlijtige regisseur die gemiddeld 5 films per jaar maakt, toont zijn oog voor detail en gevoel voor stillevens. Hij werkte voor deze film dan ook samen met cinematograaf/cameraman Hideo Yamamoto, met wie hij onder meer Audition, Ichi the Killer, Citizen Q en Graveyard of Honor maakte.
Naast de goede regie en de mooie spokerige cinematografie heeft One Missed Call ook goed acteerwerk te bieden. Hoewel het spel wat afstandelijk kan overkomen - zoals wel vaker bij Japanse films - biedt het ook veel kleine, veelbetekenende nuances. Dit geeft de film een sfeer van intimiteit mee, die met de kijker gedeeld wordt. Bovendien vergroot het de waas van mysterie rond hoofdrolspeelster Yumi Nakamura en levert het een mooi contrast met de Miike-momenten.
Resumerend zou ik zeggen dat One Missed Call behoort tot de betere thriller/horror-films. Het verhaal is redelijk standaard, maar de goede cast, regie en cinematografie bieden de kijker genoeg om zich een avond te vermaken. De film begint rustig en begrijpelijk, maar slaat op de helft een iets andere richting in, waarna de film de kijker toch weet te verrassen. Vooral de verslaggeving van de geestuitdrijving op het moment van de missed call (live op TV!) is zeer bizar. En de plotwending op het eind stemt nog tot nadenken lang nadat de film is afgelopen.
