Na het opzetten van een populaire franchise is de tijd rijp om de hoofdfiguren uit verschillende series tegenover elkaar te zetten, zodat zij elkaar kunnen aftroeven. Deze trend is gemeengoed in de comicwereld; nu is hij ook niet meer te stoppen in Hollywood. Als je naar Alien vs. Predator kijkt, lijkt het alsof de maker simpelweg twee coole karakters heeft uitgekozen en daar een verhaal omheen heeft bedacht om zo een gegarandeerde kraker te maken. En kraken doet de film!
De film begint met het shot van een vrouwelijke cliffhanger, Alexa Woods, die een telefoontje krijgt Mission: Impossible 2 anyone? Meteen wordt al duidelijk dat originaliteit niet de hoogste prioriteit heeft. Anderzijds wordt er wel al een stoere toon gezet, die de hele film blijft voortduren. Woods is een avontuurlijke extreme sports-babe, die door een rijke zakenman gevraagd wordt om een groep wetenschappers te leiden op een missie naar Antarctica. Daar aangekomen vinden ze diep onder het ijs een wonderschone piramide. Wat op het eerste gezicht de vondst van hun leven lijkt, blijkt het jachtgebied van de Predators, die daar jagen op de ultieme prooi: de Aliens
Na een nogal langzaam begin komt de film met de komst van de Predators en Aliens pas echt op gang. De Predators zien er gelikt uit, evenals de Aliens, en je ziet waar het budget van 65 miljoen dollar aan uitgegeven is.
De vraag is natuurlijk: is dit een Predatorfilm of een Alienfilm? De Predatorfilms kenmerken zich volgens mij door het accent op actie. De Alienfilms richten zich meer op de spanning, hoewel de latere films zich steeds meer op het actie-element zijn gaan richten. AvP is geen moment echt spannend zoals bijvoorbeeld Alien. Ook de art direction, die zo kenmerkend was voor de eerste Alienfilms, is geheel niet terug te vinden in AvP. Aan de andere kant worden de Aliens niet meer zo erg in het licht gezet, zodat ze verborgen in het donker wel weer hun dreiging terug hebben. Bovendien maken ze niet meer zon raar raptorachtig geluid als in Alien: Resurrection.
Na de lange intro over de missie van de wetenschappers volgt het tweede deel van de film voornamelijk de Predators. Zij lijken dan ook groter en cooler dan ooit tevoren. De machtigste jagers uit het heelal laten alles kraken wat ze tegenkomen en dat is niet alleen het ijs van Antarctica.
Wat ook kraakt in minder goede zin zijn de acteerprestaties. Dit komt met name door het gebrek aan diepgang bij de personages. Er zijn wel wat handreikingen voor de acteurs, maar zij krijgen de kans niet deze te benutten, vanwege de snelheid van de film en de flitsende montage. In het begin wordt er maar weinig prijsgegeven van de achtergrond van de personages, later wordt de aandacht verlegd naar de buitenaardse bezoekers. Geen enkele acteur weet zich hierdoor te onderscheiden; Sanaa Lathan speelt aardig maar heeft niet het charisma van Arnold Schwarzenegger of Sigourney Weaver.
Als de personages de kijker weinig kunnen boeien, hoe wordt dit dan gecompenseerd? Door de spetterende actie in de strijd tussen de Aliens en de Predators. De keiharde en mooi gefilmde actiescenes laten zien waarvoor dit CGI-spektakel gemaakt is. De mensen worden op een gegeven moment dan ook behoorlijk overbodig voor de film. Zo zonder Arnie of Weaver kan je met recht zeggen: Whoever wins we lose.
