House Of Wax, een klassieke horror uit 1953, was destijds een redelijk succes. De film met in de hoofdrol Vincent Price ging over een doorgedraaide wassenbeelden maker. Uitstekend materiaal om een remake van te maken, moeten Joel Silver en Robert Zemeckis gedacht hebben. Een remake is het echter nauwelijks te noemen want behalve de titel, de lijpe was-boetseerder en natuurlijk het basismateriaal (inderdaad: was) heeft deze versie nauwelijks iets gemeen met het origineel uit de vorige eeuw. Regisseur Jaume Collet-Serra heeft er een rasechte slasher van gemaakt in de traditie van Halloween en Friday the 13th. Een nauwgezette formulefilm die niemand echt meer zal verrassen.
Een groepje van zes jongelui is op weg naar een college-footballwedstrijd maar onderweg raken ze verdwaald waardoor ze genoodzaakt zijn te overnachten ergens in de middle of nowhere. De volgende dag wil één van de twee autos niet meer starten vanwege een gebroken ventilatorriem. Erg verdacht want dat ding was net nieuw! Wat nu? Ze gaan op zoek naar een garage en komen na wat omzwervingen uiteindelijk in het afgelegen Ambrose terecht. Ambrose heeft de schijn van een ingeslapen klein dorpje met als enige attractie een sinister ogend wassenbeeldenmuseum. De onheilspellende sfeer die er heerst maakt duidelijk dat er iets heel erg niet pluis is. Het is er dan ook wel verdacht rustig. De garagehouder is eigelijk de enige levende persoon die ze tot dan hebben gezien. Uiteindelijk komen ze er tot hun grote ontsteltenis achter dat zo ongeveer de gehele bevolking van Ambrose uit griezelig echt lijkende wassen beelden bestaat en dat de creator van die beelden een gestoorde gek blijkt te zijn die in onze vrienden een prima basis ziet voor een paar nieuwe wassen beelden.
Het is natuurlijk niet moeilijk te raden hoe het verhaal zal verlopen. De moordende maniak zal stelselmatig de jongelui één voor één op zeer drastische wijze van hun levensvreugde ontdoen. Vuistregel is ook dat er uiteindelijk één, hooguit twee personen zullen overleven, waarbij onbenullige knappe blondjes per definitie geen kans maken jammer voor Paris Hilton. Verder komen zo ongeveer alle horrorclichés aan de orde die je maar kan bedenken en zelfs een paar die je alweer was vergeten. Warner Brothers heeft zelf overigens ook goed gezien dat de hele film het verrassingsgehalte van een bos wortels heeft. Dat blijkt dan ook wel uit het feit dat ze Paris toestemming hebben gegeven om T-shirts te verkopen met daarop de tekst: On May 6th, Watch Paris Die". Kennelijk dachten ze dat het vooruitzicht om Paris dood te zien gaan extra mensen naar de bios zou trekken en daar kunnen ze best wel eens gelijk in hebben gehad. Paris doet het dan ook heel leuk, dat doodgaan. Dat is dan ook het enige, want verder wordt ze zelfs door de wassen beelden voorbij geacteerd. Nu is House Of Wax niet het soort film waarbij je de acteerprestaties onder een vergrootglas moet leggen, want meer dan hard wegrennen, gillen en een angstig gezicht trekken komt er niet bij kijken en dat gaat hier de meeste spelers goed af. De rol van Paris Hilton blijkt niet meer dan een excuus om haar in haar ondergoed voor de camera te laten rondhuppelen en een reeks grappig bedoelde toespelingen te maken op 1 night in Paris (de privéopnamen van haar sexuele uitspattingen, die op het internet rondgingen).
Het probleem met House Of Wax is dat het een enorm uitgekauwde formule volgt. Ondanks het vele bloed en de gruwelijke sterfscènes weet de film nooit echt te boeien. Elke scène heb je op één of andere manier wel eens eerder gezien. Het is dan ook een beetje een verplichte zit, wachtend op de volgende gruwelijke moord en de uiteindelijke finale, die ontaardt in een rommelige orgie van vuur, bloed en was. Daar heb je dan wel 113 minuten voor moeten uittrekken, wat eigenlijk veel te lang is; deze film had aanzienlijk meer vaart kunnen gebruiken.
Voor fans van het slasher-genre die niet vies zijn van flink wat lichamelijk trauma is het misschien wat voor op een regenachtige zondagmiddag. De rest kan vast leukere dingen bedenken.
