Bijna veertig jaar geleden kwam Guess Whos Coming to Dinner uit, waarin een blank gezin werd geconfronteerd met hun aanstaande zwarte stiefzoon en zijn ouders. De film kreeg nogal wat kritiek te verduren: hij zou te braaf zijn en zich er te makkelijk van afmaken door de stiefzoon een succesvolle dokter en het gezin uiterst liberaal te laten zijn. Toch is Guess Whos Coming to Dinner een wonder van politiek engagement en harde statements in vergelijking met Guess Who, een herinterpretatie waarin de rollen zijn omgedraaid.
Theresa Jones is ruimdenkend opgevoed. Ze verwacht dan ook geen problemen als ze haar vriendje Simon mee naar huis neemt zonder haar familie te vertellen dat hij blank is. Volkomen onterecht natuurlijk: meteen als ze uit de taxi stappen ziet haar vader de zwarte taxichaffeur aan voor Theresas vriendje en beveelt hij Simon de koffers bij de deur te zetten. Op deze scène en een relatief harde sequentie rond racistische grappen (verreweg het sterkste stuk van de film) na laat de film raciale vooroordelen nauwelijks aan bod komen.
Dat is immers een veel te zwaar onderwerp voor het beoogde publiek: tienermeisjes die lekker willen lachen om Ashton Kutcher en weg kunnen zwijmelen bij de stortvloed aan clichés van het laatste half uur. De rassenproblematiek wordt snel weggemoffeld om plaats te maken voor Simons pasverkregen werkeloosheid en leugentjes om bestwil. Guess Who is ook eigenlijk helemaal geen herinterpretatie van Guess Whos Coming to Dinner: het is een matte herhaling van Meet the Parents. Heel wat grappen, zoals de vader die zijn dochter en stiefzoon in een semi-seksuele positie betrapt, zijn er letterlijk van gejat, net als de structuur van de derde akte.
Maar waar Meet the Parents in zijn haast surreële opeenstapeling van misverstanden toch zeker zijn momenten had is Guess Who veel te braaf om meer dan een sporadisch glimlachje te laten verschijnen. Als alles fout gaat volgt er meteen een scène waarin wordt bevestigd dat Simon en Theresa ècht van elkaar houden en alles toch wel goed zal komen. De zoetigheid druipt haast van het scherm als de twee tortelduifjes het hebben over hun toekomstige kinderen en ook de climax (met vuurwerk) getuigt niet bepaald van subtiliteit.
Uiteindelijk is Guess Who niets meer dan een matte romantische komedie die weliswaar nooit ècht slecht is maar ook nooit boven de middenmoot uitsteekt. Het is vooral vervelend dat de film pretendeert een belangrijk probleem van de samenleving te behandelen, terwijl dit eigenlijk alleen als dekmantel wordt gebruikt voor een suffe herhalingsoefening. Af en toe lijkt Guess Who zelfs zelf door te hebben dat er wel erg ver wordt afgedwaald van het oorspronkelijke onderwerp. Vader Percy zegt tegen Simon Youre a liar, om er pas na een lange denkpauze aan toe te voegen and a racist. Het is niet alleen zijn denkpauze, maar ook die van de scenarioschrijver, die duidelijk moeite heeft de schijn van een rassenconflict op te houden.
