Ah, de achttiende eeuw! Tijd van echte heren, prachtige jurken, grootse huwelijken, spectaculaire liefdes, schitterende zonsondergangen en bovenal Jane Austen: schrijfster van de enige boeketromannetjes die door de culturele elite zijn geaccepteerd. Haar bekendste werk Pride & Prejudice is al zes keer omgetoverd in een film of TV-serie, om telkens opnieuw verorberd te worden door een nieuwe generatie romantici. De bekendste adaptatie is de BBC-miniserie uit 1995, die Helen Fielding inspireerde tot het schrijven van Bridget Joness Diary. Klassiekers hebben wel eens minder wereldschokkende gevolgen gehad.
Ook in deze nieuwste versie zijn de vijf dochters van de familie Bennet stuk voor stuk op zoek naar een man. Liefst zo eentje die van ze houdt, geld heeft, van goede afkomst is en er dan ook nog een beetje smakelijk uit ziet. Helaas is de dating-industrie in de achttiende eeuw nog niet echt op volle kracht en dus zal er met minder genoegen moeten worden genomen. Iedere mogelijke kandidaat heeft wel zo zijn gebreken. Knap maar een eikel bijvoorbeeld, of rijk maar eng. De dochters kiezen één voor één hun man, behalve Elizabeth. Deze jongedame - duidelijk de meest begeerlijke van het stel - leest boeken, is geëmancipeerd en wordt bovendien gespeeld door Keira Knightley. Alleen diepe liefde kan mij tot een huwelijk brengen, zo zegt ze, en dat brengt natuurlijk de nodige problemen met zich mee.
Zie daar: romantiek, drama en Keira Knightley: de drie hoofdingrediënten van deze film. Wat wil je nog meer? Een flinke hoeveelheid oogverblindende mannen natuurlijk, en daar valt de film helaas wat tegen. Hoewel het budget blijkbaar groot genoeg was om Donald Sutherland af en toe een sarcastische oneliner te laten zeggen en Judi Dench de hooghartige bitch te laten spelen, zijn de huwelijkskandidaten stuk voor stuk behoorlijk onbekende nieuwelingen. Niet zo erg natuurlijk, maar de nieuwelingen zijn niet bijzonder begeerlijk en over het algemeen zelfs redelijk miscast. De zogenaamd hunkerige kandidaat ziet er bijvoorbeeld uit als een uitgemergelde Orlando Bloom, en ook de grote love-interest van het verhaal is een beetje een sukkel met bar weinig sociale vaardigheden. Gelukkig is daar Keira Knightley, die zich met haar stervende-hertenoogjes goed staande houdt. Ze houdt echt van die apathische minkukel, en dus hopen we toch dat het goed komt. Liefde maakt blind, hè.
Regisseur Joe Wright beweert wat sociaal realisme in het verhaal te hebben gespoten, maar vrees niet: als de personages door de modder lopen worden hun schoenen vies, en dat is het wel zon beetje. Pride & Prejudice is gewoon een oerdegelijk kostuumdrama dat aardige humor, mooie plaatjes en een gezonde dosis wijvenpraat bevat. Het is het soort film waarin de personages woorden als poppycock gebruiken en elkaar toch serieus kunnen nemen. Lekker knus, behaaglijk en gezellig dus.
De persoon die naar Pride & Prejudice gaat in de veronderstelling een grootse cinematografische revolutie te zien plaatsvinden dient zich natuurlijk zo snel mogelijk in te schrijven bij de kliniek om de hoek. Het is een kostuumdrama, een genre dat sinds Kubricks Barry Lyndon praktisch stilstaat. Als je het genre haat zal Pride & Prejudice daar geen verandering in brengen en ook als je het genre geweldig vindt zal Pride & Prejudice daar geen verandering in brengen. Een meesterwerk is het niet, maar het kan een avondje menstrueren op de bank vast erg verlichten, zeker met de hulp van een doosje Bon-Bon-Bloc. Misschien kan het uiterst mannelijke vriendje zelfs meekijken zonder over te moeten geven. Dat is een compliment.
