Een groepje leerlingen van de Fontys Dramaopleiding kreeg vorig jaar te horen dat ze een masterclass konden volgen van niemand minder dan Peer Mascini, die in de Nederlandse acteerwereld bekend staat als een briljante toneeldocent. Zonder het te weten kregen de pupillen zo een rol in de eerste film van Hans Teeuwen, waarin Pierre Bokma Mascini overhaalt om nog één keer een masterclass te geven. Mascini is al een tijdje met pensioen en niet meer in optima forma sinds één van zijn ex-leerlingen het advies om zichzelf af te pellen iets te letterlijk nam. Braaf voerden de onwetende leerlingen de meest belachelijke opdrachten uit, en nadat ze te horen kregen er in gestonken te zijn kwamen ze stuk voor stuk terug om een in aantal extra scènes te spelen. Hoe konden ze zich in hemelsnaam zo beet laten nemen? Waarschijnlijk ligt het aan de volkomen belachelijke wereld van het acteren. Iedereen die ooit toneellessen heeft gevolgd kent de oefeningen in de trant van scheld deze stoel uit wel. Door dit soort volslagen idiote taferelen net één tikkeltje idioter te maken creëert Teeuwen de basis van een erg leuke satire, die ook voor de buitenstaanders goed te genieten valt.
Het is een opvallend debuut, maar het valt ook duidelijk op dat het een debuut is. Nergens kun je vergeten dat de film eigenlijk een tv-productie is (niet voor niets wordt de film in de openingstitels een document genoemd). Visueel valt er heel wat op af te dingen, er worden drie (!) verschillende narratieven gebruikt en eigenlijk zijn er te veel ideeën voor de korte speelduur. Teeuwen heeft weinig ervaring met de camera, maar hij toont zich een inventief filmmaker door van elk mogelijk minpunt een pluspunt te maken, of de minpunten in ieder geval zoveel mogelijk onder het tapijt te vegen, waardoor de slordige cameravoering plotsklaps bij de film hoort. De cast is erg klein, maar door er een derde vertelvorm bij te gooien waarin half acterend Nederland zijn mening geeft over Peer heeft Masterclass ineens een lijst acteurs waar je u tegen zegt. Het kan niet echt gezegd worden dat Teeuwen zich hiermee laat gelden als een veelbelovend regisseur, maar eerder als een veelbelovende guerrillafilmer, wat als compliment moet worden opgevat.
Masterclass is opgedragen aan Theo van Gogh, en doet een beetje denken aan diens Interview, dat deels werd geschreven door Teeuwen. Dezelfde spottende stijl, hetzelfde vlotte halfgeïmproviseerde acteerwerk en een gelijke semi-realistische look. Maar Masterclass is een volbloed satire, en dus wordt alles nog eens flink aangezet. Van spottend naar ronduit ridicuul, van halfgeïmproviseerd naar improvisatie als onderwerp, van een semi-realistische look naar een regelrechte live-tv stijl. Het geheel doet nog het meest denken aan een mix tussen Jiskefet, The Office en een willekeurige Man Bijt Hond aflevering. In die vergelijking komt dan ook meteen naar voren wat Masterclass zon geslaagde productie maakt: hij is grappig. Waar Leef! ook behoorlijk te kampen had met een overvol script en daardoor nogal op zijn bek ging, blijkt een satire als deze behoorlijk over-de-top bestendig te zijn. Masterclass neemt de acteerwereld, zijn acteurs en bovenal zichzelf allesbehalve serieus en komt daarmee weg. Het is net of ze gelovig worden, en gelovige mensen, die moet ik niet wordt in de film van acteurs gezegd. In een soort totale verering van De Cinema en Het Medium Film betreden sommige acteurs altijd maar weer dezelfde platgetreden paden. Hetzelfde kan van een aantal regisseurs gezegd worden, maar natuurlijk niet van Hans Teeuwen, een filmische atheïst bij uitstek. Hij levert een ietwat rommelige, maar verfrissend leuke film af.
