Cameron Crowe schreef op zijn dertiende al artikelen voor onder andere de Los Angeles Times. Op zijn vijftiende haalde hij zijn middelbare schooldiploma en werd hij meteen redacteur bij het muziekblad Rolling Stone. Eind jaren 70 deed hij zich als 22-jarige een tijdlang voor als leerling op een middelbare school, om onderzoek te doen voor een boek over tieners. Dat werd een bestseller en hij werd gevraagd om het script voor een verfilming te schrijven. Fast Times At Ridgemont High werd ook als film een hit. Zeven jaar later regisseerde Crowe zijn eerste film, Say Anything. Kort na de première stierf zijn vader plotseling aan een hartaanval, terwijl hij familie in Kentucky bezocht. Deze gebeurtenis zou één van de inspiratiebronnen voor Elizabethtown worden.
Dertien jaar later, nadat Crowe o.a. Jerry Maguire, Almost Famous en Vanilla Sky had gemaakt, kwam hij met een tour van de band Hearts (waar zijn vrouw Nancy Wilson lid van is) terecht in Kentucky. Voor het eerst sinds de begrafenis van zijn vader zag Crowe de landschappen van deze staat terug. Hij stapte prompt uit de tour, huurde een auto, begon rond te rijden in Kentucky en schreef de opzet voor het script van Elizabethtown.
De hoofdpersoon, Drew Baylor, werkt al acht jaar zo intensief aan het ontwerp van een sportschoen, dat hij vervreemd is geraakt van zijn familie en zo goed als geen vrienden heeft. Zijn langverwachte product wordt een fiasco en kost zijn werkgever bijna een miljard dollar; Drew wordt ontslagen. Terwijl hij op het punt staat zelfmoord te plegen, wordt hij gebeld en blijkt zijn vader te zijn overleden tijdens een bezoek aan familie in Kentucky. Drew moet erheen om van alles te regelen. Tijdens de vliegreis ontmoet hij de behulpzame Claire, op wie hij verliefd wordt tijdens alles wat er daarna gebeurt rondom de crematie, de gedenkdienst en de vele lokale familieleden en vrienden van zijn vader die hij niet kent.
Orlando Bloom acteert niet slecht, maar is een aantal keren toch vrij onovertuigend. Hij komt wel beter over gaandeweg de film, die trouwens wel meer gebreken kent. Zo is daar een montage van een lang nachtelijk telefoongesprek tussen Drew en Claire dat nogal gekunsteld overkomt, waarbij het lijkt alsof er willekeurig geknipt is uit urenlange gesprekken. Verder geeft Drews moeder tijdens de uitvaartdienst een speech die raar en ongemakkelijk overkomt, doordat haar personage niet erg goed is uitgewerkt. Tenslotte neemt Claire na ongeveer anderhalf uur in de film een zeer ongeloofwaardige en onlogische beslissing, waardoor het dan al logische einde nog een half uur uitblijft.
Die wending maakt wel het leukste stuk van de film mogelijk, waarin Drew vanuit Kentucky met de auto terug naar huis rijdt. Hij heeft een door Claire gemaakte kaart mee, met beschrijvingen van plekken waar hij heen moet gaan en met muziek waar hij op bepaalde momenten naar moet luisteren. Cameron Crowes grootste talent als regisseur komt hierin duidelijk naar voren: scènes voorzien van perfect passende liedjes, die de sfeer benadrukken en vaak zelfs bepalen. Dit talent maakt een scène tijdens de wake en het einde van de uitvaartdienst een waar genot voor oog én oor.
Bloom mag nog altijd het acteursvak niet helemaal onder de knie hebben, de rest van de cast is wel erg goed. Sarandon maakt het beste van haar rommelig geschreven rol, Alec Baldwin heeft een geweldig klein bijrolletje als de baas die Drew ontslaat, op de hele zuidelijke familie is niets aan te merken en Dunst lijkt gemaakt te zijn voor haar rol. Ze geeft volmaakt gestalte aan de charmante en stralende Claire; zelfs de af en toe stomme dialogen brengt ze met een verve en enthousiasme die de zinnen in kwestie ontstijgen.
Elizabethtown is een film met een aantal gebreken, maar daarnaast valt er ook aardig wat te genieten. Een paar rake grappen hier en daar leuken de boel nog op en Crowe zet veel van zijn fouten recht in de laatste twintig minuten. Uiteindelijk maakt hij daardoor toch een redelijk geslaagd drama met humor en veel Amerikaanse muziek.
