Iedereen is bang zich op een dag te realiseren dat zijn of haar leven eigenlijk niet veel voorstelt. Dingen die je altijd wou bereiken ben je een beetje vergeten, de wereld die je wou veranderen is nog steeds hetzelfde en de naam van je grote liefde is al jaren uit je agenda verdwenen. Don Johnston kent het gevoel. Ooit was hij een vrouwenverslindende Don Juan, nu is hij een kalende Bill Murray. Precies op de dag dat zijn laatste scharrel de deur achter zich dichtslaat vindt hij een roze brief op de mat. Geen afzender, alleen het bericht dat hij een zoon heeft, en dat die zoon naar hem op zoek is. Één voor één gaat Don de vijf vrouwen af waar hij zon twintig jaar geleden het bed mee heeft gedeeld, en al reizende door half Amerika komt hij erachter hoe de dames het er van af hebben gebracht.
Zoals in vrijwel alle films van Jim Jarmusch volgt ook Broken Flowers een structuur die doet denken aan een verzameling sketches. Het is niet zo extreem als in Coffee & Cigarettes, maar iedere ontmoeting met een oude liefde vormt een haast losstaand mini-filmpje, bijeengehouden door de zoektocht naar de ontbrekende zoon. Don moet letten op roze dingen, aangezien de brief werd geschreven op een typemachine met een roze typelint, en natuurlijk kan een foto van een negentienjarige knul ook een behoorlijke aanwijzing zijn. Helaas zijn die dingen nergens te bekennen. Het enige dat Murray vindt zijn vier vrouwen, die net als hij oud zijn geworden.
Neem Dora, vroeger The Acid Queen of San Francisco, nu een projectmakelaar die misschien wil investeren in flessen water. Tijdens Dons bezoek haalt haar man een oude foto van een bijzettafeltje. Het is een veel jongere Dora, vrolijk lachend in de camera met een bloemenkransje op. Als Doras man de foto terug gaat zetten kan Don op zijn gortdroge Bill Murray-wijze eindelijk zeggen wat hij dacht: I took that photo, didnt I? Ze weet het niet meer.
Humor en drama worden zo gecombineerd tot een bitterzoet mengelmoesje. Nergens is Broken Flowers echt hilarisch; de humor valt het beste te omschrijven met het onvertaalbare quirky. Net als in bijvoorbeeld Rushmore, waarin Bill Murray ook al dezelfde rol speelde, loont het de moeite op de details te letten. De handen van de vrouwen, de voorwerpen op de achtergrond en natuurlijk de wenkbrauwen van Murray: zij zorgen voor de meeste glimlachjes. Maar eigenlijk is Broken Flowers toch vooral een roadmovie in een kringetje. Murray rijdt en vliegt, begeleid door de Afrikaanse muziek van zijn buurman, het halve land door, om uiteindelijk niets wijzer op dezelfde plek weer terug te komen.
2003 en 2004 kenden allebei een Amerikaanse kleine film uit onverwachte hoek, die hoge plaatsen veroverde in de top tien-lijstjes van dat jaar: Lost In Translation en Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Is Broken Flowers hun 2005-equivalent? Net niet. Jarmusch is een regisseur die graag een beetje met zijn publiek speelt, en dat levert een minder bevredigende film op. De personages zijn minder uitgewerkt, de humor is veel ingetogener en een echte pointe ontbreekt, net als in het leven van de personages zelf. Broken Flowers is dan ook een stuk minder emotioneel dan die films, al komt dat misschien vooral doordat melancholie geen emotie is.
