Dionne Warwick zong in 1965 het nummer Mr. Kiss Kiss Bang Bang over s werelds beroemdste geheim agent. Deze film heeft echter niets met James Bond te maken; in plaats daarvan liet schrijver en regisseur Shane Black zich inspireren door de film noir en oude detectiveromannetjes, die hij in zijn jeugd verslond terwijl hij ze eigenlijk (nog) niet mocht lezen. Die inspiratie is terug te zien in de film. Het is ook te zien dat Black, hoewel dit de eerste keer is dat hij regisseert, al behoorlijk wat ervaring heeft met actiekomedies: hij pende o.a. de scripts voor de Lethal Weapon-reeks. Ditmaal ligt de nadruk niettemin vooral op komedie, en niet zozeer op actie.
Geheel in de stijl van detectiveverhalen uit de jaren 40 en 50 vallen er al snel een paar ogenschijnlijk onverklaarbare doden, wordt de plot steeds ingewikkelder en is de ontknoping vrij vergezocht. Dat laatste stoort absoluut niet, dankzij de flair waarmee deze gebracht wordt. Robert Downey Jr. en Val Kilmer acteren met eenzelfde flair, en samen zijn ze goed voor heel wat leuke momenten. Beiden combineren een fantastische uitstraling met veel energie en een feilloze timing.
Downey Jr. speelt Harry Lockhart, een kruimeldief die door stom toeval een baan als acteur krijgt aangeboden. Voor een rol als detective moet hij een tijd optrekken met de door Kilmer gespeelde échte privé-detective Gay Perry van Shrike. Het contrast tussen diens keiharde machismo en zijn openlijke homoseksualiteit is voer voor meerdere grappen, die nooit smakeloos worden. Clichés rondom beide kanten van Perrys persoonlijkheid worden op luchtige wijze bespot. De leukste tegenstelling is echter die tussen de onhandige optimist Harry en de cynische, ervaren Perry.
Al snel raken de twee verwikkeld in twee verschillende, zeer gecompliceerde zaken waarbij in korte tijd meerdere lijken verschijnen. Perry ergert zich voortdurend aan de manier waarop Harry hiermee omgaat, en dan nog wel het meest aan het feit dat de ex-dief zich voordoet als detective om zo indruk te maken op een oude schoolliefde. Zij kwam naar Los Angeles, op zoek naar de wereld van Johnny Gossamer, een detective uit een serie fictieve pulpromannetjes met titels als Straighten Up and Die Right. In deze boeken loste hij altijd twee zaken op, die schijnbaar niets met elkaar te maken hadden.
De titels van de zes hoofdstukken waarin de film is opgedeeld, zijn trouwens allemaal afkomstig uit boeken van Raymond Chandler, wat natuurlijk ook geen toeval is.
Die hoofdstukken worden aan elkaar gepraat door een smakelijke voice-over van Downey Jr., zoals dat natuurlijk hoort bij dit soort verhalen. De verteller heeft echter meer controle over de film dan gebruikelijk. Zo zet hij meerdere malen het beeld stil tussen twee frames (waarbij dus de onderkant van een beeldje bovenin, en de bovenkant van het volgende beeldje onderin zichtbaar is, gescheiden door een balk in het midden). Dit heeft een vervreemdend effect, net zoals overigens de grappig bedoelde epiloog. Zonder die fratsen had men al een erg zelfbewuste film in handen gehad, maar was deze zelfbewustheid niet storend geweest. Nu gaat de film daarin eigenlijk net iets te ver, wat afleidt van het verhaal en bovendien onnodig is. Vooral de epiloog laat nu een rare nasmaak achter.
Hoewel die nasmaak even zal blijven hangen, zullen uiteindelijk vooral de grappen, het leuke, complexe verhaal en de uitstekende acteurs een blijvende indruk achterlaten; het zijn die factoren die van Kiss Kiss Bang Bang zon verdomd leuke misdaadkomedie maken. Het is wel jammer dat een aantal van de meest verrassende grappen van de film al in de trailer te zien is; hierdoor zal een deel van het publiek toch net wat minder van deze geestigheden kunnen genieten. Desalniettemin maakt Shane Black met deze film als scriptschrijver een waardige comeback en als regisseur een veelbelovend debuut.
