Een voice-over kan voor vele doeleinden gebruikt worden en door uiteenlopende soorten personages. Soms bestaat hij uit niet veel meer dan een collectie oneliners. Soms is hij slechts een inleiding tot het verhaal, waarbij wat achtergrondinformatie wordt gegeven. Soms levert hij cynisch commentaar op wat er op dat moment in een film gebeurt. Soms moet de voice-over inzicht geven in het gedachteproces van een (hoofd)personage. Dat laatste is in Man About Town het geval. Echt inzichtelijk is het oeverloze en vooral stuurloze gepeins van Ben Affleck echter niet. En dat geldt meteen voor de rest van de film: stuurloze nonsens die de pretenties van een diepgaand drama eigenlijk geen minuut waarmaakt.
Ben Affleck speelt Jack Giarmo, een succesvol impresario met een goed huwelijk. Hij mist echter iets in zijn leven en gaat een cursus schrijven volgen met de titel Wie ben ik?. Daar moet hij van ene Dr. Primkin, gespeeld door John Cleese, een dagboek gaan bijhouden en daarin al zijn gevoelens optekenen. Deze krijgt de kijker gepresenteerd in de vorm van een voice-over, die vooral antipathie opwekt voor Giarmo. En dat is het grootste mankement van de dramatische kant van deze film: de hoofdpersoon is een stomme, zelfingenomen klootzak die je nooit gunt dat hij zijn weg in het leven vindt en zichzelf en zijn omgeving beter leert begrijpen. Ook al overkomen hem nog zulke nare dingen, je hoopt niet dat hij de ellende te boven komt. Eerder dat het zijn ondergang wordt.
Zo gaat zijn vrouw vreemd met één van zijn cliënten, verliest hij zoveel cliënten dat zijn baan afhankelijk wordt van diezelfde man en wordt hij ook nog eens in zijn eigen huis in elkaar geslagen en beroofd van zijn zeer persoonlijke dagboek. Maar niets van dit al wekt enige sympathie op voor Jack Giarmo. Het helpt ook niet dat Affleck het charisma van een zak cement tentoonspreidt en dat een zak cement meer van zijn innerlijk conflict weergeeft dan Affleck zelf. Affleck is vooral een zak, zonder cement. Rebecca Romijn doet het een stuk beter als zijn vrouw, maar zij heeft een vreselijk ondankbare rol die net als de hoofdpersoon niet te peilen is.
Het drama komt dankzij de hoofdrolspeler en de vervelende rol die hij vervult al niet goed uit de verf, maar dat is nog niet alles. Er zit namelijk ook nog een heuse komedie in dit drama verweven, die echter nog minder grappig is dan het drama. Affleck met hazentandjes en een subplot met een ambitieuze journaliste die Giarmos dagboek wil publiceren, hebben dan wel iets absurdistisch, maar leuk is het allerminst. Alleen John Cleese is als de vreemde Dr. Primkin enigszins humoristisch. Helaas zou zijn rol in zijn eigen hoogtijdagen nauwelijks acceptabel zijn; alleen door het feit dat de rest van Man About Town zo verschrikkelijk matig is, steelt Cleese de show door matigjes geestig te zijn.
De pretenties die de makers lijken te hebben, met de zogenaamd diepe gedachtegangen van Afflecks personage, worden nooit waargemaakt. Uiteindelijk levert dit een behoorlijk oppervlakkige tragikomedie op die nooit tragisch wordt en zelden komisch is. Tel daar de ongeïnspireerde hoofdrolspeler, die op zijn 33e eigenlijk al op zijn retour is als acteur, en de plot, die door de zowel komische als dramatische intenties alle kanten opgaat, bij op en je hebt een eersteklas stinker in handen.
