Vijf miljoen exemplaren zijn er wereldwijd al verkocht van het boek Tara Road van de Ierse auteur Maeve Binchy, wat voor een groot deel te danken is aan Oprah Winfrey die het boek adopteerde in haar beruchte Book Club. Naar de verfilming van Binchys vuistdikke roman werd dan ook reikhalzend uitgekeken, maar deze zal toch zowel de lezers als de niet-lezers diep teleurstellen.
Voor de regie werd de Schotse cineast Gillies MacKinnon aangetrokken, die tot dusver vooral grossiert in redelijke, maar halfbakken speelfilms als Small Faces, Regeneration en Hideous Kinky. Het acteursensemble in Tara Road bestaat uit ervaren acteurs als Stephen Rea en Lars von Triers vaste medewerker Jean-Marc Barr, maar daaraan toegevoegd is een stel kwalitatief mindere acteurs zoals televisiepersoonlijkheid Ruby Wax. Het resultaat lijkt nergens naar: Tara Road wil van alles zijn, maar is uiteindelijk uiterst ineffectief als mengeling van slappe romantiek, onsympathieke personages en vervelende humor.
Marilyn en Ria zitten onafhankelijk van elkaar in een moeilijke periode. De Amerikaanse Marilyn heeft sinds de tragische dood van hun zoon steeds minder gevoelens voor haar man, terwijl de Ierse Ria net van haar echtgenoot heeft gehoord dat hij verliefd is op een andere vrouw die hij nog zwanger heeft gemaakt ook. Marilyn en Ria kennen elkaar niet, maar besluiten een tijdje van huis te ruilen, om even helemaal uit hun sores te zijn. Eenmaal aangekomen in Dublin wil de stugge, bitchy Marilyn zo veel mogelijk met rust gelaten worden. Ze houdt alle attenties en aandacht van de vrienden van Ria van zich af. Ook Ria wordt in de Verenigde Staten overdonderd door aandacht, maar zij geniet van het begin af aan met volle teugen van haar nieuwe leven.
In afwisselend grappige, ontroerende en pijnlijke scènes leren de twee vrouwen, ver verwijderd van hun oude vertrouwde leventje, langzaamaan steeds beter omgaan met hun problemen. De afstand brengt frisse inzichten en nieuwe energie om er tegenaan te gaan. Er wordt gelachen, gehuild en gescholden bij het leven, om uiteindelijk in een gelukzalige finale te eindigen met een goed glas wijn en een positieve blik op een hoopvolle toekomst. Lang, lang voor dit moment van geloof, hoop en liefde is Tara Road echter al om zeep geholpen door het slordige scenario dat op vele vlakken een homerun denkt te kunnen slaan.
Om mee te kunnen leven met de niet mis te verstane problemen van de twee vrouwen en het curieuze uitgangspunt van de woningruil staat en valt alles bij de geloofwaardigheid van de karakters en een min of meer logische narratieve ontwikkeling. En het is juist die geloofwaardigheid waarop Tara Road keer op keer moet inleveren. Het beste voorbeeld zijn de clichématige personages, die overduidelijk zijn ingedeeld in de goeden en de slechten. Het worden nergens herkenbare karakters met wie je begaan bent of wier lot je je aantrekt. De grappen komen net niet aan, de romantiek is nergens aannemelijk en de personages zijn gewoonweg onsympathiek.
Vooral de vrienden en kennissen van Marilyn en Ria zijn vervelende, karikaturale typetjes; de Amerikanen zijn zonder uitzondering feestbeesten die iedere dag het leven zelf vieren, terwijl de Ieren worden neergezet als chagrijnige leugenaars en roddeltantes. Stephen Rea heeft de taak om in zijn rol als betrouwbare en gezellige kok een warme kanttekening te plaatsen bij deze beschamende portrettering van de Ieren. De moeilijke keuzes waar de twee vrouwen mee te maken krijgen, kabbelen weinig meeslepend naar het te verwachten einde, waarin de slechte mensen lik op stuk krijgen en de goede mensen een kans op eeuwig geluk. Overslaan.
