In Japan zijn er jonge meisjes die internetrelaties aangaan met oudere mannen en ze vervolgens uitnodigen bij hen thuis. Daar staan de meisjes met al hun vriendinnen klaar om de oudere mannen in elkaar te slaan en te beroven. Producent David Higgins las hier een artikel over en bedacht dat over een dergelijk gegeven een interessante film gemaakt zou kunnen worden. Hij benaderde toneelschrijver Brian Nelson met dit idee en die schreef er een filmscript over. Videoclip- en reclameregisseur David Slade mocht met dat script zijn speelfilmdebuut maken en het resultaat is een intrigerende, moreel ambigue thriller geworden.
Hayley is een zeer intelligent 14-jarig meisje, dat echter op één gebied vrij naïef en niet zo slim lijkt te zijn. Via internet heeft ze namelijk de 32-jarige Jeff ontmoet en na slechts drie weken chatten spreekt ze al in levende lijve met hem af in een café. De scènes in het café hebben iets ongemakkelijks en dat komt niet alleen door de vreemde ontmoeting. Ook het krachtige camerawerk, waarbij net iets te dicht op het gezicht van Hayley wordt ingezoomd, draagt sterk bij aan het oncomfortabele gevoel.
Nog oncomfortabeler wordt het als Hayley Jeff ervan overtuigt haar mee te nemen naar zijn huis om bepaalde muziek te beluisteren. Bij hem thuis hangen overal fotos van half ontklede jonge meisjes, maar hij beweert dat zijn interesse voor hen puur professioneel als fotograaf is. Hij heeft echter geen bezwaar als Hayley wodka met jus dorange begint te mixen, even later vraagt of hij haar wil fotograferen en haar truitje uittrekt. Het begint er steeds meer op te lijken dat hij iets met haar gaat doen of van plan is, maar dan opeens valt hij bewusteloos neer. Wat zou er in het drankje gezeten hebben, dat hij van Hayley kreeg?
Als hij wakker wordt, zijn de rollen van slachtoffer en agressor omgedraaid. Hayley heeft Jeff stevig vastgebonden en is niet van plan weg te gaan voordat hij bekend heeft dat hij eerder wat met andere jonge meisjes heeft uitgespookt. Ondertussen doorzoekt ze zijn appartement voor belastend bewijsmateriaal. Als Jeff in eerste instantie weigert mee te werken, blijkt Hayley kennis te hebben van ondervragingstechnieken waar alle mannen in de bioscoopzaal moeite mee zullen hebben. Het gitzwarte gevoel voor humor waar zij op dat moment ook over blijkt te beschikken, verandert daar niks aan.
In het begin van de film ligt de sympathie van de kijker nog overduidelijk bij het onschuldig ogende meisje. Maar naarmate het verhaal vordert en de vraag of Jeff daadwerkelijk wat op zijn kerfstok heeft, steeds nijpender wordt en Hayleys gedrag steeds schokkender, wordt het steeds lastiger om haar acties te verdedigen en volledig aan haar kant te staan. Deze morele ambiguïteit geeft de thriller een scherp randje, waardoor de film interessanter is dan het gros van de genregenoten.
Een andere factor die de spanning opvoert en tevens de diepgang vergroot, is het feit dat het hele verhaal slechts om twee mensen draait, die om de beurt als een roofdier om de ander heen cirkelen. Wel is het jammer dat wat betreft het uitdiepen van personages de focus op Jeff ligt en er over Hayley weinig bekend wordt gemaakt. Dit heeft echter ook een positieve kant: ze is daardoor een leeg veld geworden dat iedereen voor zichzelf kan invullen en waarin iedereen zijn gevoelens jegens (vermeende) pedofielen kwijt kan. Verder is het spijtig dat de makers in de slotscène de morele ambiguïteit enigszins laten varen. Ondanks dat blijft Hard Candy, een film over een onderwerp waar de meeste Amerikaanse filmmakers het liefst met een grote boog omheen zouden lopen, een sterke, dappere thriller die het de kijker niet al te makkelijk maakt.
