B]Regie:[/b] Paul Etheredge-Ouzts | Speelduur: 85 minuten | Cast: Dylan Fergus (Eddie), Bryan Kirkwood (Jake), Hank Harris (Joey) e.a. | Jaar: 2004

Op de vraag waarom in horrorfilms de slachtoffers zo vaak vrouwen zijn, antwoordde de Italiaanse horrorregisseur Dario Argento dat hij persoonlijk liever een mooie vrouw afgeslacht ziet worden dan een lelijke vrouw of een man. De ware reden van dit fenomeen ligt echter niet in de esthetische sfeer, maar in de veronderstelling dat een bange, hulpeloze vrouw in een donker kasteel nu eenmaal meer plaatsvervangende angst opwekt dan een metershoge mannelijke spierbundel die door hetzelfde kasteel banjert. HellBent tart deze oude genrewet, want hier zijn de slachtoffers niet alleen mannen, maar nog homo’s ook.

Als het officiële begin van de slasherfilm geldt het in 1960 uitgebrachte Psycho van Alfred Hitchcock. Vele films haakten in op deze succesvolle horrorfilm, waarin een douche, een vrouw, een mes en snerpende violen het decor vormden voor één van de beroemdste afslachtingen ooit. Filmmakers wisten sinds Psycho dat ze hun publiek echte angst konden aanjagen door een mix van een verknipte moordenaar, shockerend geweld en een mooi, vrouwelijk slachtoffer. In de hoofdrol geen grommende monsters of buitenaardse wezens meer, maar doorgedraaide burgers waarvan je zoiets nooit zou vermoeden. Enkele jaren later kreeg de slasherfilm een harde maar frisse doorstart met The Texas Chainsaw Massacre en Black Christmas, beide uit 1974.

Sinds deze naargeestige grondleggers volgt de slasherfilm bijna zonder uitzondering een aantal harde regels. In de eerste plaats is de veelal vermomde, gemaskerde of gehandschoende moordenaar nagenoeg altijd een man. Er zijn weliswaar enkele voorbeelden van vrouwelijke psychopaten, maar die zijn op één hand te tellen. Ten tweede is de agressor meestal een verknipte idioot met een geschiedenis van misbruik of een griezelig groot tekort aan aandacht in zijn jongere jaren. De creativiteit wat betreft de gebruikte slachtmethoden is een derde constante: niet zelden wordt de gehele inhoud van de hobbyschuur ingezet als moordwapen en worden de slachtoffers verstopt op de meest waanzinnige plekken voor een shockeffect verderop in de film.

Ook de slachtoffers van de chronisch hijgende moordenaars voldoen vaak aan een vaststaand profiel, waarvoor één film grotendeels verantwoordelijk kan worden gehouden. In 1978 simplificeerde regisseur John Carpenter met Halloween de regels van de ‘stalk ’n slash’-formule namelijk tot een succesrecept met werkelijk ontelbare navolgers. Waar in diens grote voorbeeld Black Christmas het meest preutse meisje er als eerste aan gaat, is het sinds Halloween gebruikelijk geworden dat de eerste slachtoffers juist de tieners zijn die net seks hebben gehad, een jointje hebben gerookt of een biertje hebben gedronken. De maagd en puritein blijven sindsdien steevast als laatsten over om het in de eindstrijd tegen de moordenaar op te nemen.

Halloween bepaalde de standaard voor de slasherfilm zodat de vele klonen ervan, zoals Maniac, Friday the 13th en The Burning, vooral nog konden scoren door de expliciete manier waarop de moorden in beeld werden gebracht. Alhoewel spanning nog altijd een belangrijk ingrediënt is, wordt sinds de jaren tachtig de nadrukkelijke bloederigheid de essentie van de horrorfilm. En het bloed spuit zonder veel uitzonderingen allemaal uit hetero’s. De vaak niet al te pientere jongeren die te grazen worden genomen, zijn in de regel jong, blank en hetero. Ze worden aan het mes geregen op het moment dat ze zich even buiten de groep begeven of, zoals gezegd, zojuist van seks, drugs of alcohol hebben geproefd.

HellBent vormt in de traditie van de slasher dus een grote uitzondering op alle andere wat de seksuele voorkeur van de hoofdpersonen betreft. Maar dat is dan ook direct het enige waarin de film zich onderscheidt. Deze allereerste pure gayslasher is namelijk slecht geproduceerd en mist een degelijk opgebouwde horrorsfeer. De regie is zwak, het camera- en acteerwerk amateuristisch en de belichting is niet om aan te zien met in krap anderhalf uur meer felle kleuren dan in The Wizard of Oz en Willy Wonka & the Chocolate Factory bij elkaar.

Wat er dan nog overblijft is evenwel de troef van veel films in dit genre: de moordpartijen. Maar zelfs die vallen hier tegen, want de door de erg mysterieuze moordenaar vaardig afgehakte hoofden zijn overduidelijk door computertrucage weggepoetst, zodat er nergens een getverderrie reactie wordt opgeroepen. En als gouden regel voor slasherfilms geldt al sinds Psycho: als het niet eng is, dan moet het ranzig zijn. HellBent heeft helaas niets van dit alles. Overslaan.