Hoeveel clichés kun je in één film stoppen? De makers van Step Up doen een recordpoging, om het hun doelgroep niet te moeilijk te maken. De tienermeisjes moeten een gezellig avondje uit hebben, en een intelligent verhaal, geloofwaardige dialogen, logica of personages met meer dan één dimensie mogen daar geen deel van uit maken. Voor het publiek dat niet tot die specifieke doelgroep behoort, of daar wel toe behoort maar meer verwacht van een film, zijn er twee opties: deze film mijden als de pest, of accepteren dat hij belachelijk is en er dan ook maar om lachen. Met een sarcastische blik kun je veel plezier aan Step Up beleven. Wel vereist dat enige conversatie met mensen met eenzelfde instelling, en dat zou de bioscoopavond van die tienermeisjes kunnen verpesten. Een morele afweging die enige reflectie van de bioscoopganger zelf verdient.
Geen recensent die zon beslissing voor zijn of haar publiek kan maken. Het enige wat rest, is een verklaring waarom Step Up zo lachwekkend slecht is. Dat begint en eindigt bij het script van Melissa Rosenberg en David Adler (die eerder verantwoordelijk was voor dansfilm Save The Last Dance). Dat is namelijk zo volgepropt met clichés, banaliteiten en stereotypes dat het tot op de minuut voorspelbaar en daardoor vrij saai is. Tenzij je om het zichzelf flink serieus nemende verhaal kan lachen natuurlijk.
Tyler Gage is een arme blanke jongen, die zijn dagen doorbrengt met zijn zwarte vrienden in het getto. Hij danst graag en kan een aardig potje breakdancen. Hij is er zelfs zo goed in (volgens de plot dan; op één beweging na die hij telkens herhaalt kan hij niet zoveel bijzonders) dat dit hem weleens in de problemen brengt met de vriendjes van de meisjes waar hij mee danst. Op een nacht breekt hij met zijn vrienden in bij een kunstschool en daar vernielen ze het een en ander. Hij wordt als enige opgepakt en moet als taakstraf elke dag schoonmaken in de school.
Deze school is het soort kunstschool dat je alleen in films ziet: koortjes lopen zingend door de gangen, violisten spelen tijdens hun pauze hele klassieke stukken in diezelfde gangen, in de muziekles is even later exact hetzelfde vioolstuk te horen terwijl in dat lokaal alleen maar blazers zitten, enz.
Nora Clark is een veel beter gesitueerd, veel rijker meisje dat naar dezelfde kunstschool gaat. Voor een belangrijke opvoering studeert zij al maanden een balletvoorstelling in, maar haar vaste danspartner raakt geblesseerd terwijl Tyler net komt schoonmaken. Als ook haar vriendje geen tijd heeft om haar te helpen omdat hij verschrikkelijk simpele popmuziek wil maken, en na een serie audities geen enkele leerling geschikt blijkt te zijn, biedt Tyler verveeld zijn hulp aan. Binnen korte tijd verbetert hij de stijve balletdans met zijn eigen moves. Volgens de makers levert dit een briljante moderne dansvorm op, maar de dans is niet te onderscheiden van wat er tegenwoordig in legio R&B videoclips op MTV te zien is. Dat dit voor de dansers hét ticket moet zijn naar hogere dansopleidingen is een meelijwekkende notie.
De rest van de plot laat zich makkelijk raden. Het feit dat de in de hoofdrol gecaste Jenna Dewan vooral gecast is vanwege haar dansvermogen, komt de film ook niet bepaald ten goede. En Channing Tatum was als humoristisch bedoelde sportman in Shes The Man nog te pruimen, met zijn serieus bedoelde rol als arme danser kan hij bepaald niet uit de voeten. De rest van de cast is ook niet echt briljant te noemen. Het wordt ze ook nog eens behoorlijk moeilijk gemaakt door de bespottelijke dialogen die ze moeten uitspreken. Maar hun gebrek aan talent komt vooral naar voren in de momenten waarop ze niets hoeven te zeggen en met hun gezicht emoties moeten uitdrukken. Als je om dit soort zaken kunt lachen, kun je aardig wat lol beleven met Step Up; anders is deze film een lijdensweg. Danschoreografe Anne Fletcher debuteert overigens als regisseuse met deze film. Voor de liefhebbers verschijnt volgend jaar Stepping Up: Save The Last Dance 2.
