In 1995 vatte een aantal filmmakers het plan op om de cinema zuiveren, waarbij ze de Dogme 95 doctrine bedachten. Eén van de regels die zij zichzelf oplegden, was dat ze geen genrefilms zouden maken. Vervolgens maakten zij films die slechts als drama gecategoriseerd kunnen worden. Maar drama is eigenlijk net zo goed een genre, met zijn eigen vormen, stijlen en clichés, dat zijn eigen verwachtingspatronen creëert. En net als bij andere genres kan een dramafilm die zulke gebaande paden volgt, nog steeds een prima film zijn. Zolang die paden maar op een goede manier betreden worden. Dat laatste is het geval bij On a Clear Day, het soort dramafilm dat bedoeld is om mensen te inspireren en met een goed gevoel de bioscoop te doen verlaten.
Na vijfendertig jaar trouwe dienst in een scheepsbouwfabriek in Glasglow wordt de 55-jarige Frank ontslagen. In eerste instantie weet hij niet hoe hij hiermee moet omgaan: hij heeft nog nooit zonder werk gezeten. Tegelijkertijd wordt hij meer dan ooit geconfronteerd met de al jarenlang zeer moeizame relatie met zijn zoon, die van hem vervreemd raakte nadat zijn broertje in zee verdronk. Frank stort behoorlijk in en krijgt op een gegeven moment zelfs een paniekaanval. Ondertussen probeert zijn vrouw Joan, zonder dat hij het weet, buschauffeur te worden.
Dan krijgt hij een idee: hij wil het Kanaal overzwemmen. Aan de oppervlakte lijkt het of Frank vooral naar een doel in zijn leven zoekt, maar onderbewust doet hij het ook om de relatie met zijn zoon te herstellen. Zijn vrienden proberen hem om te praten, maar met hulp van patatboer Chan begint Frank te trainen en na een tijdje helpen zijn vrienden ook mee. Als zijn vrouw en zoon achter zijn plannen komen is hun reactie behoorlijk negatief. Tegen de tijd dat de daadwerkelijke poging aanstaande is staat echter iedereen achter hem.
De hele cast kwijt zich uitstekend van zijn taak. Vooral hoofdrolspeler Peter Mullan is erg sterk, zonder dat hij daar enorm veel moeite voor hoeft te doen. Voor veteraan Sean McGinley, die Franks beste vriend speelt, geldt hetzelfde. Brenda Blethyn slaagt er ook in om iets van haar enigszins clichématige rol te maken, wat een mindere actrice waarschijnlijk niet was gelukt. Verder is het leuk om te zien dat Billy Boyd meer kan dan hobbitje spelen. En gelukkig zijn de twee kleinzoontjes, een tweeling, niet irritant maar gewoon goed, in tegenstelling tot veel van hun collega-kindacteurs.
Een verhaal als dit zou vreselijk aangedikt en sentimenteel kunnen worden gebracht, maar de Britse Gaby Dellal serveert het gelukkig vrij onopgesmukt en laat het beetje diepgang dat erin zit er volledig uitkomen. Met zo en nu dan een scheutje Schotse humor weet de regisseuse een fijn drama te creëren en het publiek met een lach en een traantje achter te laten. Het einde mag allesbehalve verrassend zijn, maar het is moeilijk om bij het verlaten van de zaal een gelukzalige glimlach te onderdrukken. Feelgood cinema op zijn best.
