Wat zou je krijgen als je Harry Potter met James Bond kruist? Dat moet schrijver Anthony Horowitz hebben gedacht, toen hij het personage Alex Rider uit zijn pen toverde. Hij schreef er sinds 2000 tot nu toe maar liefst zeven boeken over. Gezien het succes van de Harry Potter- en James Bond-verfilmingen, was het eigenlijk niet meer dan logisch dat de tienerspion ook binnen afzienbare tijd op het witte doek zou verschijnen. Dat is nu gebeurd, in de vorm van Stormbreaker, dat gebaseerd is op het gelijknamige eerste boek uit de reeks.
Alex Rider is een veertienjarige snotneus die denkt dat hij een doodnormale jongen is. Maar tijdens al die wilde, spannende vakanties die hij de afgelopen jaren met zijn oom Ian heeft gemaakt, werd hij eigenlijk fysiek en mentaal opgeleid als geheim agent. Nadat oom Ian tijdens een geheime missie om het leven komt, keren diens werkgevers van de Speciale Operaties Afdeling van MI6 zich tot Alex om deze missie af te maken.
De jongen weigert in eerste instantie. Aan de ene kant begrijpelijk, zijn geliefde oom is immers omgekomen vanwege die missie en zijn gevaarlijke werk. Aan de andere kant, welk veertienjarig jochie wil nou niet James Bond zijn? Na wat tegenstribbelen geeft hij toe en een militaire opleiding in vogelvlucht volgt. Daarna moet hij aan het echte werk beginnen: infiltreren in het complex van Darrius Sayle, een soort Bill Gates met zeer verdachte plannen. Sayle wil namelijk aan alle Britse scholen gratis zijn nieuwe Stormbreaker computers verstrekken. De jonge superspion moet zien te ontdekken wat daar achter steekt.
Als Alex voor het eerst het hoofdkwartier van zijn ooms afdeling van MI6 binnenstapt, zegt hij: Wat is dit voor een plek? Hogwarts?. Dit soort letterlijke verwijzingen naar de inspiratiebronnen helpen de film niet bepaald, want het zijn slechts pijnlijke herinneringen aan hoeveel beter, leuker en spannender die waren. De hoofdpersonages van de Harry Potter- en James Bond-reeksen mogen dan in één figuur zijn gestopt, het plezier dat doorgaans met die films gepaard gaat is niet meegenomen. Nergens wordt de erg flauwe humor echt leuk, nooit wordt het verhaal echt boeiend, en bijna geen enkele van de bordkartonnen personages wordt ooit interessant. Behalve dan Stephen Fry, die duidelijk lol heeft met zijn Q-kloon die zijn technische snufjes maskeert als speelgoed.
De actiescènes zijn haast slaapverwekkend, ondanks het feit dat de actiechoreografie in handen was van martialarts-ster Donnie Yen. Slechts uit één spectaculaire vechtscène in het begin blijkt diens expertise. Maar daar tegenover staat de saaie achtervolging te paard aan het einde van de film. Dit had oorspronkelijk een autoachtervolging moeten zijn, maar de vlak acterende hoofdrolspeler was nog niet oud genoeg om te mogen rijden. De muziekkeuze bij deze scène is erg ongelukkig, doordat deze doet denken aan een wél indrukwekkende autoachtervolging in spionnenfilm The Bourne Identity, waarbij exact hetzelfde nummer werd gebruikt.
Het vrijwel totale gebrek aan plezier en spanning maken van Stormbreaker een uiterst vervelende film. Het saaie hoofdpersonage is niet iemand met wie jonge jongens zich vandaag de dag zullen identificeren. Het is daarom wachten geblazen op de echte James Bond, die vanaf eind november hopelijk zal laten zien hoe het wel moet.
