Wat zou er van de mensheid worden als vrouwen geen kinderen meer kunnen krijgen? Als er op een gegeven moment nergens meer op aarde kinderstemmen te horen zouden zijn? Zou er na een tijd wereldwijde paniek ontstaan? Zouden samenlevingen in elkaar storten en landen in chaos vervallen? Zou Groot-Brittannië de enige natie zijn, waar dat niet zal gebeuren, met als gevolg dat de hele wereldbevolking naar dat land wil emigreren? Volgens schrijver P.D. James wel. Althans, hij schreef er een boek over, The Children Of Men. Regisseur Alfonso Cuarón, die eerder de arthousehit Y Tu Mamá También en blockbuster Harry Potter and the Prisoner of Azkaban maakte, heeft daar nu een verfilming van gemaakt. Het grote verschil is niet het woordje the, maar het feit dat Cuarón een sprankje hoop aan het verhaal toevoegde.
Het is 2027 en het is al bijna negentien jaar geleden dat op aarde een kind werd geboren. Hoop op een toekomst is iets zeer zeldzaams geworden, bijna een fabeltje uit vervlogen tijden. Alleen in Groot-Brittannië bestaat nog een enigszins functionerende, doch ietwat totalitaire maatschappij; over de rest van de wereld is het maar beter te zwijgen. Immigratie is illegaal, maar desondanks blijven de mensen toestromen. Die worden in gevangenissen geplaatst, die verdacht veel weg hebben van de gevangenis in Guantanamo Bay. Met het verschil dat deze cellen gewoon langs de metroperrons staan. Later worden de gevangenen afgevoerd naar kampen die hele steden beslaan.
Theo probeert te overleven in deze gewelddadige, mistroostige maatschappij, waarin niemand ooit vrolijk is en de dreiging van terreur iedereen boven het hoofd hangt. Hij slaagt daar alleen maar in door zo gevoelloos mogelijk door het leven te gaan. De enige leuke momenten in zijn leven zijn de tripjes die hij maakt naar zijn oude vriend Jasper. Theos bestaan wordt flink opgeschud als hij ontvoerd wordt en naar zijn ex Julian wordt geleid, die aangesloten is bij The Fishes, een groepering die opkomt voor de rechten van vluchtelingen en daarbij geweld niet schuwt. Zij vraagt hem om reispapieren voor iemand te regelen.
Als hij dat doet, raakt hij betrokken bij iets wat de hele wereld weer hoop zou kunnen geven. Samen met een tienermeisje moet hij op de vlucht slaan en van het eiland af zien te komen. Hij moet haar naar The Human Project brengen, een groepering van knappe koppen die zich ergens in de Amazone zouden hebben verzameld om te bedenken hoe de wereld weer leefbaar te maken is. Of deze groep wijze mannen echt bestaat, weet niemand zeker. Ondertussen zijn er heel wat mensen en groeperingen die uit eigenbelang het meisje in handen proberen te krijgen.
Cuarón is erin geslaagd om een sfeervolle, enge toekomstwereld te creëren die in veel opzichten eigenlijk niet zoveel verschilt van de huidige maatschappij. Een aantal negatieve aspecten van onze samenleving zijn in de toekomst gaan overheersen en levensbepalend geworden. Grauwe luchten, grijze straten en weinig kleur dicteren op indrukwekkende wijze deze dystopie. Het mag dan 2027 zijn, dit toekomstbeeld is geen typische science fiction, maar heeft meer op met de apocalyptische samenlevingen uit horrorfilms als 28 Days Later.
In deze omgeving wordt een enerverend en spannend verhaal verteld, waarin de hele cast duidelijk maakt dat ze het juiste vak beoefenen. Clive Owens kwaliteit begint onderhand betrouwbaar te worden, Michael Caine is eigenlijk altijd goed en zeer opvallend zijn Chiwetel Ejifor (die vorig jaar ook al zo schitterde in Serenity en het verder oninteressante Four Brothers) en relatieve nieuwkomer Claire-Hope Ashity. Het camerawerk is zo nu en dan adembenemend en zorgt voor een nog grotere betrokkenheid.
De enige echte dissonant is het einde, waar opeens een flink koor wordt ingezet om onsubtiel duidelijk te maken dat de kijker hier iets bij moet voelen. Daardoor eindigt de film toch ietwat onbevredigend. Desondanks is Children of Men dankzij het sterke acteerwerk, de fantastische setting, het meeslepende verhaal en het formidabele camerawerk een puike actiethriller mét inhoud en een geweldige sfeer.
