Terwijl regisseur Taika Waititi bezig was met het uitwerken van zijn script in het Sundance Directors and Screenwriters lab, zag hij Napoleon Dynamite en dacht: hé, die Napoleon lijkt behoorlijk op Jarrod. Tijdens de Q & A na afloop van de voorstelling gaf hij dan ook te kennen waarschijnlijk een beetje beïnvloed te zijn door die film, maar dat zijn eigen film romantischer is. Vanuit het publiek klonken kreten dat hij vooral ook beter was. Wie zou ze ongelijk geven, na het zien van het aandoenlijke en hilarische Eagle vs Shark?
Lily is een schuchtere jonge vrouw, die weinig contact heeft met mensen. Sommigen zouden haar omschrijven als muurbloempje of muis. Het hoogtepunt van haar dag is het moment waarop Jarrod een bestelling komt doen in het fastfoodrestaurant waar zij werkt. Op een zeer aparte manier krijgen de twee iets met elkaar, maar Jarrod is eigenlijk niet heel echt geïnteresseerd in de timide Lily. Dat verandert als zij als enige hem een lift aanbied naar zijn thuisplaats, waar hij heen wil om af te rekenen met een pestkop uit zijn jeugd. Vervolgens is hij daar vooral mee bezig, terwijl hij Lily links laat liggen.
Waititi baseerde zijn verhaal en personages op ervaringen uit zijn eigen jeugd en die van vrienden in de jaren 80. Voor de meeste rollen kon hij niet de juiste acteurs vinden die volgens hem de subtiliteiten wisten te vangen, dus spelen veel van de mensen op wie de personages gebaseerd zijn hun respectievelijke rollen. Niemand is echt gewoon en het is die lichte vreemdheid die hen zo bijzonder maakt en de film iets zeer eigenzinnigs meegeven. Nu ja, dat en de creatieve stopmotion animatiestukjes die het verhaal begeleiden. Maar wat Eagle vs Shark echt tot een succes maakt, is de droge humor en dialogen, vol understatement.
