De onderstaande bespreking van
In 1981 werd de musical Dreamgirls met groot succes op de planken van Broadway gelanceerd. Bill Condon, scenarist van Chicago en schrijver-regisseur van Gods and Monsters en Kinsey vormde de theatervorm van de musical om tot een nu al succesvolle film. Het verhaal is losjes gebaseerd op de carrière van Diana Ross en The Supremes en volgt drie zwarte zangeressen die in de jaren zestig bij zowel het zwarte als het blanke publiek doorbreken.
Effie White, leadzangeres, Deena Jones en Lorell Robinson krijgen hun kans op een doorbraak als ze de achtergrondvocalen bij de beroemde soulzanger Jimmy Early mogen verzorgen. Hun manager ziet mogelijkheden om ze als zelfstandige zanggroep door te laten breken, op voorwaarde dat de wat kleurloze Deena leadzangeres wordt. Dit leidt tot spanningen binnen de groep en uiteindelijk tot een fikse confrontatie, waarop Effie vervangen wordt en haar eigen weg gaat. Het staat het wereldwijde succes van The Dreams niet in de weg.
Ruben: Net zoals Duitsland nooit van Nederland had mogen winnen in 1974, Bush nooit president had mogen worden na de verkiezingen van 2000, zo had Dreamgirls afgelopen januari nooit mogen winnen van Little Miss Sunshine bij de Golden Globe-uitreiking. Laten we hopen dat de Academy zichzelf een afgang bespaart door Dreamgirls niet één van de acht Oscars toe te kennen waarvoor de film genomineerd is.
Kaj: Laten we toch echt hopen dat de Academy zichzelf een afgang bespaart door wél enkele Oscars aan Dreamgirls toe te kennen. Jennifer Hudson verdient in ieder geval de prijs voor de beste vrouwelijke bijrol. In haar ijzersterke debuut speelt zij meteen al de rest van de cast van het doek. Met haar geweldige stem en performance is zij het kloppende hart van de film. De stukken waarin zij niet voorkomt, zijn beduidend minder levendig. Verder is het door haar gezongen Love You I Do duidelijk de beste van de vijf genomineerde liedjes.
Ruben: Goed, Hudson heeft een gouden strot (keeltje doet geen recht aan het enorme volume dat ze produceert) en ze speelt heel aardig. Maar is een dergelijke oppervlakkige rol, die we in feite al talloze malen eerder hebben gezien, nou werkelijk Oscarwaardig? Ze verdient de nominatie net zo min als Eddie Murphy, die volgens mij alleen maar erkenning krijgt omdat hij eindelijk eens een keer níét getypecast is. Dergelijke keuzes leggen vooral het artistieke bankroet en het gebrek aan ballen van de Academy bloot.
Kaj: Oppervlakkig? Hudsons Effie begint vol egoïsme, ambitie en zelfbedrog, maar groeit gedurende de film zodanig dat ze aan het eind toch een ander iemand is geworden. Niet echt oppervlakkiger dan de andere nominaties. Tel daarbij een natuurlijk charisma op en je hebt een goede kandidaat voor een Oscar. Toegegeven, Murphy wordt flink overschat. Toch is het erg leuk om te zien hoe hij achtereenvolgens Jackie Wilson, Marvin Gaye en James Brown in zijn personage verwerkt.
Ruben: Oké, laten we het dan eens over de muziek hebben. Want dit is een musical over een muziekgroep. De liedjes zijn dus essentieel. En wat blijkt? De soundtrack bestaat haast zonder uitzondering uit simpele, veel te lange niemendalletjes die slechts een schaduw zijn van de liedjes die ze moeten representeren. Op een gegeven moment wordt tegen het karakter van Beyoncé gezegd dat haar stem karakterloos is (en daardoor makkelijk in het gehoor ligt voor een groot publiek). Dit is precies het probleem met de muziek van Dreamgirls: karakterloos, zonder hart, gladjes. Bovendien is de liedjesdichtheid veel te groot, op het vermoeiende af. Kijk, liedjes van Gershwin of Berlin van musicals die al meer dan veertig jaar oud zijn, die staan nu nog steeds als een huis, onafhankelijk van de films waarin ze gebruikt werden. De liedjes van Dreamgirls ben je al weer vergeten zodra je de bioscoop uitloopt. En dat lijkt me voor een musical tamelijk funest.
Kaj: Het klopt dat de muziek geen sixties Motown is. Maar is het zo vreemd dat men de Funk Brothers (band achter bijna alle hits van Motown uit de jaren zestig en het begin van jaren zeventig) niet probeert te evenaren? Zelfs The Beatles faalden ooit in hun poging. De stijl van Dreamgirls laat zich nog het best typeren als soul uit het midden van de jaren zeventig vanuit een modern perspectief met een scheut musicalmuziek die nog is blijven hangen van de Broadwayversie. Toch is men erin geslaagd zo nu en dan de geest van sixties soul op te roepen, zoals in Love You I Do & Move. Een nummer als Steppin to the Bad Side - qua beeld- en geluidsmontage overigens een hoogtepunt van de film - zou ondertussen best in het oeuvre van Willie Hutch passen, terwijl Jimmys Rap een funky ode aan James Brown is. En er zit wel degelijk gevoel en hart in een aantal nummers, zoals in And Im Telling You Im Not Going.
Wel jammer zijn de meeste ballads (lees: die zonder Hudson). Die zijn wat te modern en glad en daardoor meer dan eens vrij saai. Dat is ook meteen het grootste mankement van de film: in de tweede helft stapelen de ballads zich op, terwijl Hudson steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Dat levert een ietwat onevenwichtige film op. Desondanks is Dreamgirls een zeer vermakelijke musical met een Faustiaans verhaal vol passie, succes, verraad en verkochte zielen. Met een geinige, originele aftiteling.
Ruben: Om deze zogenaamde Faustiaanse motieven te ontwaren moet je alleen wel eerst door een dikke brij clichés en knulligheden heen. En mij lukt dat eerlijk gezegd niet. Dreamgirls is vakkundig gemaakte kitsch, doordrenkt met clichés, nietszeggende liedjes en tenenkrommende songteksten. Cinematografische muzak. Niet meer, niet minder. De film is voorspelbaar en plichtmatig. Er is geen karakterontwikkeling en motivaties blijven onopgehelderd. Er gebeuren wel dingen waar vervolgens dan weer op gereageerd wordt maar nergens zien we hoe we op dat punt zijn beland en begrijpen we wáárom personages zo reageren. En dit zou allemaal nog best door de vingers te zien zijn als het met een knipoog was gedaan. Maar niets van dit alles. De toon is bloedserieus. Maar...natuurlijk niet té serieus. Dreamgirls flirt met zware themas, maar gaat nergens werkelijk de diepte in. Het moet immers wel gezellig blijven. Een oppervlakkig portie vermaak voor een onschuldig avondje uit. Niet te veel verwachten, niet te veel nadenken, vooral niet te kritisch zijn, en wie weet is Dreamgirls wel dé film voor jou.
Ruben:
Kaj:
