De hausse aan remakes van horrorklassiekers uit de jaren zeventig en tachtig is nog altijd niet over, getuige de op stapel staande bewerkingen van genrejuweeltjes als Hellraiser, Evil Dead, Day of the Dead, Prom Night en Scanners. Toch is er nog altijd de stille hoop dat bepaalde films daarvan gespaard zullen blijven. Je moet er toch niet aan denken dat Mary-Kate Olsen volgend jaar haar groene braaksel uitspuugt over het priesterkleed van Hugh Jackman in een remake van The Exorcist? Met de bewerking van John Carpenters klassieker Halloween betreedt ook regisseur Rob Zombie bij voorbaat delicate genrepaden.
De jaren zeventig gelden als dé bakermat van de moderne Amerikaanse horrorfilm. In dit decennium werden door uiteenlopende makers de grenzen opgezocht van wat kijkers aan angst en gruwel konden verdragen. In 1973 shockeerde The Exorcist, een jaar later de suggestievere ziekmaker The Texas Chainsaw Massacre en in 1978 vond de definitieve doorbraak van de slasherfilm plaats met Halloween. In tegenstelling tot de daaropvolgende explicietere decennia stond in de jaren zeventig bovenal de spanningsopbouw centraal. Het verschil tussen de nagelbijter Halloween en diens twee jaar later gemaakte, bloederige rip-off Friday the 13th spreekt wat dat betreft boekdelen.
In navolging van Bob Clarks Black Christmas uit 1974 bracht Halloween de terreur definitief bij de mensen thuis. Door een ondoorgrondelijke moordenaar als manifestatie van het pure kwaad tijdens een feestdag te laten huishouden in een doorsnee Amerikaanse buitenwijk zorgde Carpenter voor een omwenteling binnen de moderne mainstream horrorfilm. Geen buitenaardse wezens of doorgedraaide maniakken op afgelegen locaties, maar een gemaskerde moordenaar in je eigen huis, tuin of slaapkamer. In combinatie met ijzingwekkende muziek én buurmeisje/heldin Jamie Lee Curtis groeide de eenvoud van dit concept uit tot een klassieker, een mal waaruit letterlijk honderden horrorfilms zijn gegoten.
Dat uitgerekend Rob Zombie het aandurfde om deze mijlpaal opnieuw te verfilmen, is op het eerste gezicht zo gek nog niet. In zijn films House of 1000 Corpses en The Devils Rejects spreidde Zombie een enorme liefde voor de seventieshorror ten toon. Maar hoe maak je van een remake als deze een op zijn eigen benen staande horrorfilm en geen uitgebluste herhalingsoefening? Met toestemming van Carpenter schreef Zombie zelf het scenario, maar uiteindelijk reikt het niet verder dan een film die slechts aantoont hoe baanbrekend het origineel destijds de genregrenzen opnieuw definieerde.
Het belangrijkste verschil met 1978 is dat Zombie van de gemaskerde moordenaar Michael Myers een mens maakt. Zijn versie begint met een lange introductie van het disfunctionele gezin waarin Myers opgroeit en de lange jaren van therapie en opsluiting in een psychiatrische gevangenis. Daarmee wordt het pure kwaad van Carpenter gepsychologiseerd en menselijk gemaakt. Een gedurfde keuze, maar een die verkeerd uitpakt. Want de vaak exact gekopieerde scènes uit het origineel zijn nu het speelterrein van een gewone verknipte moordenaar voor wie we heel in de verte nog enig begrip kunnen opbrengen omdat zijn moeder een amorele nachtclubdanseres was en zijn stiefvader een brute botterik.
Ook dokter Loomis, ingehouden gespeeld door Clockwork Orange-acteur Malcolm McDowell, heeft tot driekwart van de speelduur veel begrip en geduld met Myers. Door de langdurige introductie komt de film tijd te kort om tijdens Halloween, als Myers huishoudt in zijn geboorteplaats, nog enige spanningsopbouw neer te zetten en de kijker echt angst aan te jagen. De gebeurtenissen volgen grotendeels het origineel, maar worden er nu te snel doorheen gejaagd. Echt grof wordt het overigens nergens, al is deze versie natuurlijk explicieter dan die uit 1978. Al met al een film die de eenvoud en doeltreffendheid van het origineel afzwakt en meer vermakelijk is dan eng.
