Films waarin ordehandhavers onrechtmatig handelen om het onrecht te bestrijden en dit als gerechtvaardigde motivatie aanvoeren, zijn in de filmgeschiedenis al veelvuldig uit de kast getrokken. Denk aan oude films als Dirty Harry (1972), The Star Chamber (1983) en Unlawful Entry (1992) of het recentere Gone Baby Gone (2008). Het oog-om-oog-tand-om-tand-principe is en blijft een geliefd thema. Righteous Kill had met de premisse - een seriemoordenaar die het gemunt heeft op onbestrafte misdadigers die door de mazen van de wet zijn geglipt - in potentie goud in handen. Inderdaad, in potentie. De daadwerkelijke uitvoering mist cruciale elementen en blijkt een slap voortkabbelend geheel.
Robert De Niro en Al Pacino lijken voor regisseur Jon Avnet dé troef die van Righteous Kill een succes moet maken. Ze spelen de verlopen rechercheurs Turk en Rooster die na jaren trouwe dienst gehard, maar vooral verbitterd zijn. Turk beheerst zijn woede door met zijn seksueel onverzadigbare lijkschouwer Carla Gugino het bed te delen. Rooster schrijft voornamelijk van zich af. Wanneer er moorden worden gepleegd op vrijgesproken misdadigers, worden ze bij de zaak betrokken. Omdat Turk en Rooster de voorvallen geenszins betreuren en zo overduidelijk hun mening over het gespuis uiten, valt de verdenking van hun collega-rechercheurs al snel op hen. Wat volgt is een langzame afwikkeling richting de onthulling van de ware moordenaar. Het is echter maar de vraag of iemand zich daar voor interesseert, want de voortkabbelende dialogen en clichématige personages staan elke vorm van diepgang in de weg. Zelfs acteurs van het kaliber De Niro en Pacino kunnen daar geen verandering in brengen.
Voor noodzakelijk tijdverdrijf is Righteous Kill misschien nog een aardige film, maar boeiender wordt het niet. De moorden die worden gepleegd, de verkrachter, de pooier en de vieze priester zijn zo afgezaagd dat het lijkt alsof scenarioschrijver Russell Gewirtz, bekend van Inside Man, zich er met een jantje-van-leiden vanaf probeert te maken. De werkelijke nekslag voor de film is het feit dat al vanaf het begin duidelijk is dat Turk en Rooster, of één van beiden, verantwoordelijk zijn voor deze moorden. Door hun stoïcijnse houding tegenover de doden zijn ze geen écht rechtvaardige rechercheurs meer zoals collegas Riley en Perez. Dit gebrek aan medeleven zonder juiste motivatie maakt van Righteous Kill een film zonder hart. Op de overdramatische en actieloze ontknoping kan dan ook stoïcijns gereageerd worden met een onverschillig whatever.
