Na het uitkomen van deel één is vijf weken later Public Enemy Number One, part II aan de beurt. De film gaat verder met de vraag hoe het zover heeft kunnen komen dat Frankrijks staatsvijand nummer één, Jacques Mesrine, op klaarlichte dag in een drukke straat door een verborgen peloton agenten laf wordt gefusilleerd?
Films die in meerdere delen worden gepresenteerd, werken het beste als ze sequentieel zijn opgebouwd; als ze bestaan uit een afgesloten begin en einde met een rode draad die de verschillende sequenties met elkaar verbindt. Als dit niet het geval is, is de kans groot dat je als kijker geen moeite zal doen om het tweede gedeelte te bekijken. Public Enemy Number One, part II zal het daarom lastig hebben om mensen naar de bioscoop te lokken, juist omdat het kennen van deel één vereist is om de crimineel enigszins te begrijpen.
Crimineel Jacques Mesrine leert in de gevangenis partner in crime François Besse kennen, een rol van Mathieu Amalric die we vooral kennen als de schurk van Quantum of Solace. Daar waar Mesrine bol staat van bravoure bezit Besse hun beider geweten. Hij is het verstand, weliswaar ook een zeur, maar heeft veelal gelijk. Zo probeert Mesrine tegen het advies van Besse in tijdens een politieachtervolging een koffer met geld veilig op de kant te gooien. Hij faalt en de koffer zinkt. Dit is duidelijk niet één van zijn meest briljante daden.
Mesrine krijgt het te hoog in de bol van alle media-aandacht en zijn verknipte zelfbeeld bereikt zijn dieptepunt op het moment dat hij werkelijk om niks een journalist vermoordt. Wanneer het de politie lukt om Mesrine in een hinderlaag te laten lopen, zij het op een slappe manier, lijkt het aanvankelijk dan ook hun goed recht.
Wanneer de twee delen objectief met elkaar vergeleken worden, is het eerste deel veel spectaculairder (zowel qua actie als dialoog) en het tweede deel terughoudender, beschouwend zelfs. Hier komt de échte Mesrine in plaats van de man met de duizend gezichten naar voren. Het maakt de film als geheel nog steeds niet sterker, doordat er te weinig gebeurt om twee uur lang goed de aandacht vast houden tot het moment suprême: de moord op Mesrine die in de eerste paar minuten van deel één al werd getoond. De matte jarenzeventiglook van bruin- en okertinten maken het er ook niet frisser op.
Public Enemy Number One gaat over een egoïstische man die enkel aast op geld en toegeeft aan zijn gewelddadige impulsen zonder hier enige rekenschap voor af te leggen. Hij ontsnapt iedere keer weer en is ervan overtuigd in zijn recht te staan. Pas als hij bij zijn zieke pa spijt betuigt en erkent dat hij hem heeft teleurgesteld, krijgt de monsterlijke crimineel Mesrine menselijke trekjes. Het maakt zijn dood aan het einde toch nog tragisch. Ook hij was een man van vlees en bloed, iets wat door de vijand (in dit geval de staat) gemakkelijk kan worden vergeten.
