Het is jammer dat de release van Two Lovers in veel landen momenteel overschaduwd wordt door het recente bizarre mediaoptreden van hoofdrolspeler Joaquin Phoenix (weet je nog van niks, klik dan hier). De bijbehorende vraag of Phoenix ooit nog zal acteren is echter erg interessant. Mocht hij dat niet doen en écht een muziekcarrière nastreven, dan is dat een verlies voor de filmwereld. In Two Lovers bewijst Phoenix wederom een uitstekend acteur te zijn die met een goed script, tegenspelers en dito regie een puike prestatie neer kan zetten.
Phoenix speelt de depressieve Leonard, die na afloop van een pijnlijke relatie tijdelijk weer bij zijn ouders is ingetrokken. Zijn ouders proberen hem te koppelen aan Sandra, de dochter van hun zakenrelatie. Leonard begint een relatie met haar, maar voelt meer voor zijn nieuwe buurvrouw, de mysterieuze Michelle. Hij kan echter weinig met zijn steeds hevigere gevoelens omdat zij nog een affaire heeft met een oudere, getrouwde man. Als deze relatie echter stuk dreigt te lopen, weet Leonard steeds minder goed voor wie hij moet kiezen.
Het klinkt misschien als een recept voor een doorsnee melodrama, maar de karakters en de situaties waarin ze zich bevinden worden gekenmerkt door vele nuances die niet in een samenvatting van het verhaal zijn op te nemen. De onhandige Leonard, die in de openingsscène nog een zelfmoordpoging doet, is een vrij complex figuur, die dankzij Phoenix onvatbaar blijft. Phoenix straalt een soort permanent ongemak uit en zijn rare kleine gebaartjes drukken vaak een nervositeit uit die niet in verhouding staat tot de geschetste scène: alsof Leonard zich waar en wanneer dan ook nooit helemaal raad weet met zichzelf en zijn houding. De voortdurende spanning in het spel van Phoenix suggereert een gekwelde ziel die constant door interne krachten wordt gepijnigd.
Als hij werkelijk gestopt is met acteren, waar nog altijd controverse over bestaat, dan is Leonard Kraditor een mooie laatste rol. Toch is het te hopen dat Two Lovers niet zijn laatste verschijning op het witte doek zal zijn, want het zou erg zonde zijn van zijn grote acteertalent. Isabella Rossellini is gelukkig nog niet gestopt met acteren. Als de moeder van Phoenix krijgt ze niet zo heel veel te doen, maar ze doet heel wat met de geboden ruimte zonder dat ze daarbij de aandacht ook maar één moment opeist. Gwyneth Paltrow is ook sterk als de mentaal fragiele Michelle die net als Leonard niet goed in haar vel zit en niet zo goed weet wat ze met het leven aan moet. Ze weet weliswaar heel goed hoe ze Leonard moet verleiden en hem naar haar kan laten smachten, maar wat ze vervolgens met zijn lust en liefde aan moet
Met enkel de misdaadfilms Little Odessa, The Yards en We Own The Night op zijn naam is het liefdesdrama nieuw gebied voor James Gray, maar ook dit regisseert hij met de vaste hand van de ervaren filmmaker die hij is. Zijn regie valt dit keer minder op doordat hij zonder opsmuk vooral de acteurs hun werk laat doen. Toch creëert hij een geheel eigen sfeer die deze fijne, kleine acteursfilm extra cachet geeft.
