In Pulse, een van de horrorfilms waarmee Kiyoshi Kurosawa zijn naam vestigde (en waarvan een Amerikaanse remake is gemaakt), was de boosdoener het internet. Zijn nieuwe film, Tokyo Sonata, is geen horrorfilm, maar ook hier is de moderne samenleving de bedreiging voor de hoofdpersonen. De regels, de verwachtingen, de sleur.
Het verhaal draait om de familie Sasaki. Aan het begin van de film wordt vader ontslagen, maar hij durft het thuis niet te vertellen omdat hij bang is het respect van zijn familie te verliezen. Zijn oudste zoon ziet hij amper: die slaapt als vader werkt en is verder amper thuis - dwalend op zoek naar een doel in het leven. Zijn jongere zoon heeft het lastig op school. Hij wil graag pianoles en als zijn vader hem dat verbiedt, neemt hij stiekem lessen bij een lerares die zelf ook problemen heeft. En de moeder, tsja: ze lijkt voornamelijk een meewarige toeschouwer, maar je merkt dat ook bij haar de spanning beetje bij beetje toeneemt.
Het wordt allemaal op een droge, rustige manier gefilmd: de massas mannen die s ochtends naar hun werk gaan en s avonds weer in drommen thuiskomen, de schoolkinderen die hetzelfde doen en de werkloze mannen die netjes in pak in een beleefde, rustige rij op hun gratis noodles staan te wachten. Het is regelmatig grappig, maar je voelt ook een soort beklemming, een gevoel dat er door het gebrek aan communicatie en hoop geen uitweg is uit deze situatie.
Een half uur voor het einde lijkt de film opeens te ontsporen. Er wordt een sprong gemaakt in de tijd, er verschijnt een vreemde zwerver en de toon van de film verandert zodanig dat je je afvraagt hoe Kurosawa dit alles ooit nog tot een bevredigend einde kan brengen. Maar wonder boven wonder lukt het hem en in dat laatste half uur zitten een paar prachtige, evocatieve scènes. Als de film ten slotte afgesloten wordt met het prachtig gespeelde Claire de Lune, blijf je onder de indruk achter.
