Antarctica is een rare plek. Iedereen die er (tijdelijk) woont, is er puur door zijn eigen keuze. Wie zijn die vreemde mensen die vrijwillig afreizen naar het einde van de wereld, waar het stormachtig is, eenzaam en koud? Met die vraag reist Werner Herzog af naar de zuidelijkste plek op aarde en praat hij met een paar van deze zonderlingen. Bovendien gunt hij ons ook een kijk op de populatie ónder het ijs via prachtige en soms beklemmende onderwatershots.
Herzog is zelf niet te zien, maar hij is volop aanwezig door het droge commentaar dat hij in voice-over levert. Zo merkt hij met een zekere minachting op dat op de grote basis McMurdo niet alleen een pinautomaat, maar zelfs een yogastudio is. Bovendien vertelt hij met merkbaar plezier dat hij in ieder geval niet van plan is een film te maken over donzige pinguïns.
Herzog filmt onder andere een zoöloog die zeehonden bestudeert, vulkanologen die zichzelf soms in een actieve vulkaan laten zakken en een man die trots vertelt dat de gelijke lengte van zijn wijs- middelvinger bewijst dat hij van Azteekse koningen afstamt. Hij interviewt ook de man die de onderwaterbeelden heeft gefilmd. Het is een fascinerend proces: eerst wordt met explosieven een gat in het ijs gemaakt en vervolgens gaan de duikers naar beneden om opnames te maken en monsters te nemen. Om hun bewegingsvrijheid te behouden gebruiken ze geen touw en moeten ze er maar op vertrouwen dat ze het gat weer terug kunnen vinden; anders wordt de blauwe, spookachtige wereld onder het ijs hun graf.
Uiteindelijk komt er, ondanks de eerdere protesten, toch iets over pinguïns. Maar maak je geen zorgen: sentimenteel wordt het nooit. De beelden van de eenzame pinguïn, die koppig waggelend zijn dood tegemoet loopt, illustreren de filosofie van Herzog mooi: de natuur is prachtig, maar ook onverbiddelijk, wreed en ongenaakbaar. Maar bovenal zijn zowel de natuur als de mensen die in de ijzige wildernis proberen te overleven één ding: fascinerend. Een dat weet Herzog als geen ander te laten zien.
