Een dochter op de drempel van volwassenheid, haar zwijgzame vader en hun diepe liefde voor elkaar spelen de hoofdrol in 35 Rhums van Claire Denis. Alle andere personages en verhaallijnen zijn in deze film ondergeschikt aan het verbeelden van hun symbiotische relatie, en aan het onvermijdelijke loslaten dat hen wacht. Maar zijn papa Lionel en dochter Joséphine ook interessant genoeg om honderd minuten film te dragen?
Een zwarte metrobestuurder in een Parijse buitenwijk die in zijn eentje voor zijn studerende dochter zorgt: met deze 21e-eeuwse personages weet Claire Denis roestige stereotypen mooi te vermijden. Vakkundig trekt ze haar publiek haar film in, met dromerige openingsbeelden die zijn geschoten vanaf Lionels metrobestuurdersstoel. Langzaam leren we deze zwijgzame vader en zijn even breekbare als onverschrokken dochter Joséphine kennen. Dat doet Denis via alledaagse scènes in en om hun flat, op Joséphines universiteit en in de kroeg waar Lionel met zijn collegas graag een paar shotjes rum wegwerkt.
Lionel heeft al jaren sjans met zijn buurvrouw, de taxichauffeuse Gabrielle, en ook Joséphine zit om bewonderaars niet verlegen. Vader en dochter hebben echter genoeg aan elkaar, al twijfelen ze er zelf aan hoe lang dat nog zo door kan gaan. Beiden zijn ze schoorvoetend begonnen aan het grote loslaten, waar iedere ouder en ieder kind op een dag nu eenmaal aan moet geloven.
De hele film lang cirkelt Denis rond dit thema, zonder veel inzicht te verschaffen in wat er in haar personages omgaat; stroperige stiltes zijn in 35 Rhums legio. Weliswaar zijn de acteurs niet saai om naar te kijken vooral Alex Descas etaleert zijn klasse, zelfs in een lekker glamourloze scène waarin hij niets anders doet dan op een bank neerploffen en een scheet laten maar de relatie tussen deze vader en dochter zal niet iedereen een uur en veertig minuten kunnen boeien. De vele shots van liefdevolle blikken en omhelzingen tussen de twee beginnen op een gegeven moment zelfs erg naar weeïgheid te neigen.
Op driekwart van de film reist het duo plots naar Duitsland voor een familiebezoek. Deze weinig overtuigende sequentie lijkt geen ander doel te dienen dan de Frans-Duitse film recht te laten doen aan beide productielanden. Weer terug in Parijs is het dan toch zover: vader en dochter gaan hun eigen weg. Hèhè, denk je onwillekeurig was dat nou zo moeilijk?
Aan het slot lijkt papa Lionel eindelijk zijn eerder in de film aangekondigde anekdote over 35 shotjes rum te gaan onthullen, maar hij houdt die op het laatste moment toch maar voor zichzelf. Tsja, 35 Rhums is dan ook vooral een film om naar de kijken; hoe het allemaal zit en waarom, dat moet je zelf maar bedenken.
