We mogen 2009 zo stilletjes aan al uitroepen tot het jaar van de vrouwelijke regisseurs. Op het filmfestival van Cannes draaiden drie vrouwen met hun films in de officiële competitie, in de Verenigde Staten maakt Kathryn Bigalow furore met haar Irakfilm The Hurt Locker en dan hebben we het nog niet eens gehad over het voor de Oscars getipte drama An Education van de Deense Lone Scherfig en Claudia Llosa die met La Teta Asutada eerder dit jaar de Gouden Beer in Berlijn won. Een van de drie vrouwen die deze week met hun film in première gaan, is de ervaren Nora Ephron (Youve Got mail, Sleepless in Seattle). Laten we hopen dat de kwaliteit van Julie & Julia geen indicatie is voor wat nog komen gaat.
De film is gebaseerd op twee waargebeurde verhalen die zich in verschillende tijden afspeelden. In 1948 volgen we Julia Child die met haar man Paul, een Amerikaanse diplomaat, naar Parijs verhuist. Om iets om handen te hebben en niet de hele dag thuis te zitten, besluit de levenslustige Julia de Franse keuken onder de knie te krijgen. De film volgt haar pogingen hiertoe en schetst eveneens het ontstaansproces van het boek dat Julia Child wereldberoemd zou maken: Mastering the Art of French Cooking.
Zestig jaar later volgt de film Julie Powell, werkzaam bij een bedrijf dat mensen helpt om te gaan met de naweeën van 11 september. Ze haat haar baan, maar heeft de ambitie om schrijver te worden voorlopig toch naast zich neergelegd. Dan besluit ze, op aanraden van haar man, aan een nieuw project te beginnen, gebaseerd op het werk van haar idool Julia Child. Ze houdt een dagelijkse blog bij, waarop ze alle gerechten in het boek van Julia Child in een jaar tijd probeert te bereiden.
Het probleem met een film die parallelle verhalen vertelt, is dat het ene verhaal het andere gaat overheersen. Dat is dan ook precies wat er in Julie & Julia gebeurt. Het deel in Frankrijk waarin Julia Child wordt gevolgd, is vele malen interessanter dan wat er zestig jaar later in New York met Julie Powell gebeurt. Dit heeft niets te maken met Amy Adams, die er alles aan doet nog iets van haar personage te maken, maar alles met het personage zelf. Powell wordt neergezet als een hysterische, moderne vrouw die een zenuwinzinking krijgt als haar boeuf bourguignon is aangebrand, waardoor het voor de kijker moeilijk is met haar te sympathiseren.
Misschien nog wel kwalijker dan dit vervelende personage, is het gebrek aan een significante spanningsboog in Julie & Julia. Het lijkt wel alsof Nora Ephron niet wist hoe ze beide verhalen met elkaar moest verbinden, waardoor de film niet als een geheel aanvoelt. Beide verhalen zijn op zichzelf echter ook niet voldoende om je aandacht lang vast te houden, vooral door het gebrek aan dramatisch conflict. Als het voornaamste probleem in een film is of een vrouw erin slaagt een kreeft te koken, klopt er toch echt iets niet.
Gelukkig is daar dan nog altijd Meryl Streep om de dag te redden. Zelfs in een van de mindere films uit haar imposante loopbaan, weet ze zich moeiteloos aan de malaise te onttrekken. Ze ontwijkt de val om de excentrieke (en heel lange) Julia Child te imiteren of als een karikatuur neer te zetten behendig en geeft een eigen draai aan het personage, zonder Julias eigenaardigheden daarbij te vergeten. Het mooiste voorbeeld van de klasse van Streep is te vinden in de scène waarin ze te horen krijgt dat haar zus in verwachting is. Zelf te oud getrouwd om kinderen te krijgen, schippert Julia tussen blijdschap, jaloezie en verdriet, en zoekt uiteindelijk troost in de armen van haar man. Het is de enige scène in de 123 minuten durende film die een emotionele snaar raakt en het is dan ook jammer dat er niet wat meer aandacht is besteed aan het leven van Julia Child door de film volledig om haar te laten draaien. Nu blijft Julie & Julia namelijk een te lichtvoetige film die veel te veel moet leunen op de klasse van La Streep.
