Schrijver-regisseur Duncan Jones besluit dat het door zijn beperkte budget slim is om zo min mogelijk acteurs aan te trekken en die vervolgens in een kleine ruimte te laten spelen, om zo het maximale rendement uit zijn geld te krijgen. Sam Rockwell krijgt de kans om zich te bewijzen in een ruimtestation op, jawel, de maan. De manier waarop Jones met dit simpele gegeven de kijker voor de volle 97 minuten weet te boeien mag een bijzondere prestatie genoemd worden.
Astronaut Sam Bell heeft een driejarig contract lopen bij Lunar Industries. Zijn werk bestaat uit het delven van Helium-3, de brandstof waar de aarde inmiddels zijn meeste energie uit put. Dit werk voert hij individueel uit, wat wil zeggen dat hij gedurende de drie jaar die hij op de maan resideert enkel gezelschap heeft van de behulpzame boordcomputer GERTY (met de stem van Kevin Spacey). Directe communicatie met de aarde is niet mogelijk aangezien de daarvoor betreffende satelliet niet meer functioneert. Sam kan enkel berichten sturen en ontvangen. De problemen beginnen zich op te stapelen wanneer Sam bijna aan zijn contract voldaan heeft. Plotseling krijgt hij last van hoofdpijn en gebrek aan concentratie, wat tot een ongeval met zijn maanbuggy leidt.
Tot zover lijkt het plot wellicht niet al te origineel en vooral niet erg complex. Toch is het eerste deel van de film erg onderhoudend, vooral omdat het erg fris aandoet. De nodige bombast en grote hoeveelheden CGI die je namelijk vaak bij soortgelijke films tegenkomt, blijven achterwege. In plaats daarvan is er een subtiele soundtrack die de sfeer van eenzaamheid versterkt en het geheel een melancholische lading geeft. De setting is erg sfeervol, met als uitschieter de prachtig vormgegeven uitstapjes die Sam met zijn ruimtebuggy over de maan maakt.
Een film met maar een enkel personage staat of valt met de vertolking. Sam Rockwell is natuurlijk geen beginneling meer, maar een hele film dragen is een klus die niet voor iedere acteur is weggelegd. Welnu, Rockwell slaagt met vlag en wimpel. Om een reden die vanwege spoilers niet genoemd zal worden, geeft hij zijn personage een scala aan emoties mee die hij allemaal zonder problemen goed weet over te brengen.
Na Sams ongeluk verandert de ontspannen sfeer van de eerste helft geleidelijk. De spanning die wordt opgebouwd, stoort aanvankelijk zelfs een beetje, maar de nieuwe situatie blijkt net zo onderhoudend te zijn als het eerste stuk van de film. Ook hier blijft de bombast die je zou verwachten achterwege en komt de film met inventieve oplossingen op de proppen.
Het is dan ook erg spijtig dat de filmbonzen weinig vertrouwen in de film lijken te hebben, gezien het feit dat slechts enkele bioscopen hem zullen vertonen. In plaats van de overdaad aan special effects en het flinterdunne verhaal in films die wel in het hele land bekeken kunnen worden, wordt er in Moon een sublieme setting geschapen die niet alleen een mooi uiterlijk heeft, maar ook een zeer effectief plot herbergt. Voeg daar de zeer overtuigende prestatie van Sam Rockwell aan toe en je kunt alleen maar concluderen dat Duncan Jones met zijn regiedebuut een zeer overtuigende sciencefictionfilm heeft afgeleverd.
