Een vrouw ligt op een warme zomernacht in bed te woelen. Ze staat op, gaat de kamer uit en even later klinkt er buiten beeld een schot. Heeft de vrouw zelfmoord gepleegd of op een ander geschoten? Wat er precies gebeurd is blijft in het midden tot het eind van Partir, als duidelijk wordt wat zich in de zes maanden voorafgaand aan dit incident precies heeft afgespeeld.
Na haar veelgeprezen rol in het arthousesucces Il y a Longtemps Que Je TAime van vorig jaar, speelt de Britse Kristin Scott Thomas wederom de hoofdrol in een Franse film. Ze is Suzanne, een op het oog gelukkig getrouwde vrouw in Zuid-Frankrijk. Met een succesvolle man, twee kinderen en een prachtig huis lijkt ze alles in haar leven op orde te hebben. Dat verandert als er op een dag een klusjesman in haar leven komt, luisterend naar de naam Ivan. De twee vallen als een blok voor elkaar en Suzanne geeft, zonder veel twijfel, haar oude leven op om bij haar nieuwe geliefde te zijn.
Dan begint de ellende echter pas. Samuel, de man van Suzanne, laat het er niet bij zitten en besluit er alles aan te doen de twee het leven zuur te maken en zijn vrouw terug te krijgen. Suzanne en Ivan kunnen hierdoor nergens in hun dorp meer aan het werk komen en hebben te maken met forse financiële problemen. De gecompliceerde driehoeksverhouding stevent dan af op een dramatische finale, die de levens van de drie hoofdpersonen ingrijpend zal veranderen.
Hoewel Partir een goed gemaakte arthousefilm is met een uitstekende rol van Kristin Scott Thomas, heeft de film te lijden onder de niet al te originele thematiek. Vooral in het eerste deel van de film, waarin een moderne vrouw besluit huis en haard te verlaten voor het avontuur en de echte liefde, bekruipt je het gevoel dit al veel vaker gezien (of gelezen) te hebben. De thematiek doet sterk denken aan Madame Bovary en Lady Chatterley en de film volgt in eerste instantie ook grotendeels de structuur van deze twee literaire klassiekers.
Dan wordt het echter interessanter. Als Suzanne eenmaal gelukkig denkt te zijn bij Ivan, stapelen de problemen zich voor hen op. Corsini toont hoe de twee geliefden worstelen om het hoofd boven water te houden met de voortdurende tegenwerking van Samuel, die Suzanne en Ivan steeds wanhopiger maakt. Corsini daagt de kijker uit partij te kiezen voor een van de hoofdpersonen, die niet zo zwart-wit zijn als het misschien lijkt. Samuel is op het eerste gezicht weliswaar de bad guy, maar zijn reactie op het vertrek van zijn vrouw, die zonder enige aanleiding van de ene op de andere dag bij hem weggaat, is begrijpelijk terwijl de beweegredenen van Suzanne minder makkelijk te doorgronden zijn. Het is dit spel met de verwachtingspatronen van de kijker, gecombineerd met een goede spanningsopbouw en de drie goed gecaste hoofdrolspelers, dat het klassieke en niet al te originele uitgangspunt van Partir toch naar een hoger niveau weet te tillen.
