Het blijft eeuwig zonde dat Robert Zemeckis, regisseur van klassiekers als Forrest Gump en Back to the Future, zich nog uitsluitend bezighoudt met motion capture, een techniek waarbij bewegingen en gezichtsuitdrukkingen van acteurs worden geregistreerd en vervolgens worden geanimeerd. A Christmas Carol is na The Polar Express en Beowulf alweer de derde keer dat Zemeckis zich hiervan bedient. Hoewel dat ook ditmaal visueel spectaculaire resultaten oplevert, vergeet hij nog wel eens gebruik te maken van de belangrijkste reden waarom de klassieker van Charles Dickens nog steeds gelezen wordt: het humanistische verhaal.
Dat verhaal draait natuurlijk om geldlener Ebenezer Scrooge, een oude en verbitterde vrek. Scrooge is een egoïst die alleen maar oog heeft voor zijn eigen rijkdom, en zijn familie en personeel geen blik waardig gunt. Maar dan wordt Scrooge op Kerstavond bezocht door de geest van Jacob Marley, die hem weet te vertellen dat hem eeuwige verdoemenis wacht als hij zijn leven niet snel drastisch omgooit. In die nacht wordt Scrooge ook nog eens bezocht door drie andere geesten (van het verleden, het heden en de toekomst) die hem pas echt met de neus op de feiten drukken.
Hoewel ik zelf voor aanvang van deze film nog niet helemaal overtuigd was van het nut van de 3D-technologie, moet ik eerlijk toegeven dat deze film mijn mening heeft veranderd. A Christmas Carol biedt in 3D daadwerkelijk een vernieuwende filmervaring. Eén die je misschien wat hoofdpijn bezorgt in het begin, maar uiteindelijk wel degelijk weet te imponeren. Zemeckis wilde optimaal gebruik maken van deze technologie en hoewel dat soms resulteert in overbodige shots die wel heel snel makkelijk in spelen op het 3D-effect, levert dat toch indrukwekkende plaatjes op die je nog lang zullen heugen.
Het opvallendste aspect aan deze verfilming van A Christmas Carol is de focus die door Zemeckis, die ook het scenario schreef, gelegd wordt op de donkere aspecten van het verhaal. Waar bij een Disneyfilm het verhaal wat wordt opgeleukt voor de jonge doelgroep, is hier het tegendeel het geval. De film voelt bij vlagen aan als een horrorfilm, benadrukt door uitstekende muziek van Alan Silvestri en een aantal erg donkere scènes die ongeschikt zijn voor de jongste kinderen.
Ondanks de technologische vernieuwingen en het aangename griezelaspect, blijf je na afloop het gevoel houden dat er iets ontbreekt aan deze Christmas Carol. Hoewel de film zelf geen tijd of ruimte biedt daar lang bij stil te staan, is het toch wat tegenvallend dat de liefde die Dickens had voor zijn personages er hier wat karig van afkomt. Zo voelt de transformatie van Scrooge gehaast en ongeïnspireerd aan en komt Tiny Tim, een van de meeste geliefde karakters in het boek, wel heel weinig aan bod. Zemeckis heeft duidelijk een keuze gemaakt om de kijker te overdonderen met groots aangepakte actiescènes. Hoewel een groot deel van het publiek daar niets op tegen zal hebben, blijft het jammer dat het verhaal dat het kerstgevoel het best weet te verbeelden, niet helemaal uit de verf komt. Het maakt van A Christmas Carol een vermakelijke film, maar er had meer ingezeten.
