De keerzijde van roem vormt een dankbaar thema voor Joseph L. Mankiewicz om de Amerikaanse droomfabriek eens kritisch onder de loep te nemen. Vol weelderige kostuums en exotische locaties geeft The Barefoot Contessa, dat het Filmmuseum nu in een vernieuwde restauratie uitbrengt, een aardig beeld van Hollywood in de jaren vijftig. Zelfs het talent van Mankiewicz en sterren Ava Gardner en Humprey Bogart kunnen echter niet verbloemen dat de film een wel heel oppervlakkig verhaaltje vertelt.
Maria Vargas groeit op in Madrid, waar ze succes heeft als exotische danseres in Spaanse nachtclubs. Als de multimiljonair Kirk Edwards samen met regisseur Harry Dawes en pr-man Oscar Muldoun op zoek gaat naar nieuw buitenlands talent, wordt hij gewezen op Vargas. Zij moet in eerste instantie niets van zijn aanbod weten, maar wordt door Dawes toch overtuigd de sprong naar het beloofde land te wagen. Daar verovert zij de Amerikaanse filmindustrie in sneltreinvaart en wordt een van de grootste filmsterren van haar tijd. The Barefoot Contessa begint op haar begrafenis, waar drie mannen die een belangrijke rol in haar leven speelden over hun ervaringen met Vargas vertellen.
The Barefoot Contessa, dat opmerkelijke gelijkenissen vertoont met het leven van een andere grote Hollywoodster, Rita Hayworth, is vanzelfsprekend een wat gedateerde film, met een traag tempo en (te) lang uitgesponnen scènes. Dat betekent echter niet dat hij oninteressant is. Als kijkje in de keuken van de Amerikaanse cinema van de jaren vijftig kent de film wel degelijk wat aardige momenten. Vooral de klasse van Ava Gardner en Humphrey Bogart, twee belangrijke exponenten van de Amerikaanse sterrencultuur, springt daarbij in het oog. Ook interessant zijn de bochten waarin de makers zich noodgedwongen moesten wringen om censuur te vermijden. Een onderwerp als impotentie wordt in de film zo omslachtig aangestipt dat niemand er aanstoot aan kan nemen en het ook maar de vraag is of iedereen wel begrijpt wat er nu precies gebeurt.
Helaas blijf je toch met het gevoel achter dat er meer in had gezeten. Mankiewicz, meervoudig Oscarwinnaar voor films als All About Eve en Letters to Three Wives, stond bekend als een van de scherpste scenaristen van die tijd, maar de dialogen in The Barefoot Contessa voelen erg onnatuurlijk en toneelmatig aan. Daarnaast wordt het thema van de film te oppervlakkig uitgewerkt, zeker in vergelijking met het enigszins vergelijkbare Sunset Blvd. De tragiek van Maria Vargas, een vrouw die alles heeft behalve de liefde waar ze zo naar snakt, had een beter lot verdiend dan The Barefoot Contessa, een film die zich schuldig maakt aan de oppervlakkigheid die hij juist wil bekritiseren.
