Soms kunnen feiten rondom de productie van een film de waardering voor het eindresultaat verhogen. Denk aan Heath Ledger, die zich zes weken opsloot in voorbereiding voor zijn rol als The Joker, of Kevin Smith, die zijn stripcollectie verkocht en tien creditcards aanschafte om Clerks te maken. Eenzelfde blijk van hart voor het vak vinden we in Chloe. Tijdens de productie van de film kwam de vrouw van Liam Neeson, actrice Natasha Richardson, om het leven als gevolg van een skiongeluk. Neeson zette echter door en keerde al snel terug op de set om Chloe af te maken. Helaas is de film niet de beloofde topper geworden, maar Neeson verdient lof voor zowel zijn liefde voor het medium als voor zijn acteerprestatie.
We volgen de succesvolle dokter Catherine die met haar aantrekkelijke man David en zoon Michael een perfect leven lijkt te leiden. Er beginnen zich echter scheuren te vertonen als David de schijn wekt vreemd te gaan. Catherine hoopt meer te weten te komen door de jonge, aantrekkelijke Chloe in te huren, wier taak het is David te verleiden. Seksuele spanningen lopen hoog op naarmate Chloe steeds verder gaat met David, terwijl Catherine langzamerhand niet meer weet wat ze moet denken.
Chloe kan getypeerd worden als erotische thriller, een film waarin seksuele verlangens en daden verweven zijn met mysterie, misleiding en misdaad (denk aan Eyes Wide Shut en Fatal Attraction). Van groot belang voor dit genre zijn de verleidelijke kwaliteiten van de hoofdrolspelers. Gelukkig voorziet Chloe hierin uitstekend met de prachtige Amanda Seyfried die op intrigerende wijze gestalte geeft aan Chloe, een levend uithangbord voor seks. Dan blijkt dat ook dat de wat stijve Julianne Moore meer in zich heeft dan we van haar gewend zijn. Liam Neeson maakt het geheel compleet als de ogenschijnlijk vriendelijke en begeerlijke professor. De vele erotische scènes die de film rijk is, zijn dankzij dit drietal zonder meer boeiend. Ze leveren niet alleen visueel vermaak op, maar ook sterke acteerprestaties die de personages van de nodige aankleding voorzien.
Dit laatste is ook echt nodig, want de personages krijgen op het narratieve vlak nauwelijks een achtergrond. Vooral in het geval van Chloe is dit erg jammer. Meer details over haar verleden of scènes waarin ze zichzelf (figuurlijk) iets meer blootgeeft, zouden resulteren in een grotere emotionele investering van de kijker en daarmee een grotere betrokkenheid creëren. Het tempo maakt dit probleem des te groter. In het begin kabbelt de film rustig voort en worden de personages relatief langzaam geïntroduceerd, maar daarna wordt de snelheid opgevoerd waardoor het einde veel te plots komt. Het laat de kijker achter met een onbevredigd gevoel, hetgeen de eerdere ervaring enigszins omlaaghaalt.
Chloe is geen slechte film, maar meer een onbevredigende (om maar in het jargon van de film te blijven). Hij bevat goede aspecten en een belofte van kwaliteit, maar omdat die niet wordt ingelost, houd je er uiteindelijk een leeg gevoel aan over. Het is geen straf deze film te zien, maar verwacht niet de nieuwe Eyes Wide Shut, want daarvoor is de film te standaard. Het interessantste aspect is misschien nog wel de inzet van Neeson, die de film van een kleine glans voorziet. Dat de film dit nodig heeft om overeind te blijven, zegt echter al genoeg.
