Waar schrijver Cormac McCarthy de wereld met No Country for Old Men al enigszins naargeestig beschreef, ging hij met zijn meesterwerk The Road nog een stuk verder. Deze wereld is voor niemand geschikt; niet voor oude mensen, maar ook niet voor jonge. Het hoe en waarom van de verwoesting van de wereld is in The Road niet eens meer een vraagstuk van belang. De gruwelijke nasleep, daar gaat het om. De sterke, fragmentarische structuur van het boek is in de film gehandhaafd. De impact is, mede door het ijzersterke acteerwerk en de prachtige beelden, misschien wel versterkt.
What you see, is happening now! Met veel drama riep een nieuwslezeres deze woorden in de allereerste trailer van The Road. In beeld kwamen orkanen, overstromingen en vele andere natuurrampen. Voor de mensen die al bekend waren met het boek van Cormac McCarthy moet deze trailer gevoeld hebben alsof hún wereld verging. Kon het echt zo zijn dat de verfilming van dit prachtige beklemmende boek een film à la The Day After Tomorrow of 2012 zou gaan opleveren? Het leek er wel op. Nadat de release een aantal keer is uitgesteld, is het nu dan eindelijk tijd om opgelucht te ademen. Niks geen uitleggerige journaalbeelden meer in de definitieve versie. De film gaat over overleven en slaagt hierin op alle fronten.
Ook de wetenschappelijke waarom-vraag wordt buiten beschouwing gelaten. De film begint midden in de ellende. De wereld is verwoest en de weinigen die het hebben overleefd doen er alles aan om in leven te blijven. Kannibalisme is aan de orde van de dag, en elke dag is de kans groot dat het je laatste is. Hoe is het zo ver gekomen? Het uitblijven van een verklaring maakt het gegeven vele malen sterker en maakt de film de perfecte kandidaat voor een diepgaande reflectie van onze eigen maatschappij en van onszelf. Klimaatproblemen, crisis en kapitalistische graaicultuur, The Road kan onze toekomst worden en dat moet koste wat kost voorkomen worden.
The Road volgt een naamloze man en zijn zoontje op hun weg door Amerika naar de kust. Via flashbacks uit betere tijden maken we ook kennis met de vrouw van de man, die al geruime tijd niet meer bij hen is. Lang duren deze flashbacks gelukkig nooit en veel geven ze ook niet prijs. Ze zijn net afdoende om de huidige situatie van de man en de jongen de nodige lading te geven, maar nooit te aanwezig om het verschrikkelijke van de huidige tijd te vergeten.
De relatie tussen de man en de jongen wordt perfect uitgewerkt en de rollen worden ongekend goed door Viggo Mortensen en Kodi Smit-McPhee vertolkt. Kindsterretjes hebben vaak de neiging om veel te wijs of bijdehand over te komen, vooral tijdens dramatische gebeurtenissen. Normaal gesproken halen ze dan het bloed onder mijn nagels vandaan, maar in de The Road is daar gelukkig geen sprake van. Smit-McPhee speelt een kind dat al veel heeft meegemaakt en dus ook harder en volwassener is dan de meeste kinderen, maar steeds weer schemert zijn echte leeftijd door zijn eeltlaag heen. Het leven heeft hem gedwongen snel volwassen te worden, maar diep van binnen is hij nog echt een kleine jongen. Smit-McPhee toont dit verbluffend goed.
Op het dieptepunt van het leven verzucht de man over zijn zoontje: Als ik God zou zijn, zou ik de wereld precies zo maken, want ik heb jou. The Road laat hiermee heel sterk het grootste probleem van deze tijd zien: het egoïsme. Zodra mensen voor zichzelf gaan leven verliezen ze alle menselijkheid, maar zolang er iemand is van wie je meer houdt dan van jezelf is er nog hoop. Want hoe prachtig The Road als film ook is, laten we met zn allen zorgen dat het een film blijft.
Lees ook het interview met regisseur John Hillcoat.
