Twee jaar geleden was Iron Man een onverwacht grote zomerhit. Met het zijn voorganger overtreffende Hellboy II: The Golden Army, het genre binnenstebuiten kerende Hancock en het door alle filmgrenzen brekende fenomeen The Dark Knight, was het verrassend dat het publiek zo massaal uitliep voor deze rechttoe rechtane comicverfilming. Wat de film miste aan originaliteit werd gecompenseerd door een goedlopend plot, vlotte actie en een prima cast, van wie de uitmuntende Robert Downey Jr. in de titelrol natuurlijk de grootste troef was. Het vervolg met de lekker simpele titel Iron Man 2 gaat op dezelfde voet verder en zal ongetwijfeld net zulke goede zaken gaan doen als zijn voorganger.
Hoewel de eerste film qua inhoud weinig verraste, deed de ontknoping dat wel door hoofdpersoon Tony Stark luttele seconden voor de aftiteling publiekelijk te laten bekendmaken dat hij de man achter het ijzeren masker was. Hiermee werd de deur naar het vervolg flink opengezet en tevens werd direct duidelijk dat Iron Man geen superheld is zoals Batman of Spider-Man (die hun taak als een zware last met zich meetorsen en steeds angstvallig hun identiteit verborgen proberen te houden), maar iemand die vrede heeft met zijn ongewone leventje en zijn heldendaden simpelweg als een excentrieke hobby beschouwt. In Iron Man 2 is die visie nauwelijks veranderd, zodat de narcistische Stark zijn prestaties niet onder stoelen of banken steekt en zich te pas en te onpas in het Iron Man-pak hijst voor publieke optredens.
Je gaat je haast afvragen waarom alle andere superhelden zo moeilijk doen met hun identiteit want het openkaartspelen lijkt Stark nauwelijks problemen te hebben opgeleverd. Goed: de overheid zet hem wat onder druk om zijn uitvinding aan hen over te dragen, maar met een mooi showvertoon vol snedige opmerkingen weet Stark dat probleem eenvoudig op te lossen. Starks bekendmaking trekt echter een Russische crimineel aan die nog een appeltje te schillen heeft met de familie Stark. Deze Ivan Vanko krijgt na zijn eerste confrontatie met Iron Man hulp van ene Justin Hammer, een kwallige wapenfabrikant die er niet bepaald blij mee is nog altijd enkele stappen achter te lopen op zijn voormalige concurrent Stark. Een bondgenootschap met de technisch goed geïnformeerde Vanko kan voor beiden dus gunstig uitpakken.
In de rol van Vanko herkennen we Mickey Rourke, die vooral dankzij The Wrestler weer helemaal terug is in Hollywood. Na die prachtige rol mogen er echter vraagtekens worden gezet bij zijn aanwezigheid in Iron Man 2, want er valt hier voor Rourke maar weinig te acteren: meer dan een beetje brabbelen met een Russisch accent, wat zwijgzaam dreigend om zich heen kijken en vooral fysiek aanwezig zijn in de actiescènes zit er voor hem niet in. Andere nieuwkomer Scarlett Johansson lijkt lange tijd in de rol van persoonlijke assistent van Stark eveneens onder haar kwaliteiten te zijn gecast, maar in het slotstuk laat ze kort maar krachtig zien uit welk hout ze is gesneden, wanneer zij zich ontpopt tot een gracieuze actieheldin. Of dit personage echter om andere redenen in de film is geschreven dan om een derde Iron Man-film in zicht te houden, mag echter worden betwijfeld.
De beste nieuwkomer in de cast blijkt uiteindelijk Don Cheadle, die de wegens te hoge salariseisen overboord gekieperde Terence Howard vervangt in de rol van militair James Rhodes. In zeker de helft van zijn scènes wordt dit personage heen en weer geslingerd tussen zijn loyaliteit aan het Amerikaanse leger en zijn vriendschap met Stark. Cheadle speelt hem met zijn gebruikelijke getergde blik en weet daarmee zijn personage een stuk meer sympathie mee te geven dan Howard. Fans met argwaan over deze castwissel zullen hiervan in ieder geval een hoop vergeten zijn zodra ze Rhodes in het War Machine-pak zien stappen: eerst nog om zijn dronken vriend tegen zichzelf te beschermen, later om hem als een ware sidekick in de finale bij te staan.
Vervolgfilms die hun voorganger evenaren of overtreffen zijn onder de comicverfilmingen al lang geen uitzondering meer. Zo konden Spider-Man 2 en The Dark Knight focussen op karakteruitdieping omdat de ontstaansgeschiedenis van hun held in het eerste deel al was behandeld. Daarmee werden het passende opvolgers in plaats van duffe herhalingen. Iron Man 2 grijpt deze kans jammer genoeg niet aan, waardoor de film niet de grote aanwinst voor het genre wordt die het anders mogelijk had kunnen zijn. Het eerste deel had natuurlijk Starks essentiële metamorfose van harteloze wapenfabrikant naar misdaadbestrijdende wereldverbeteraar, maar dat betekent niet dat zijn personage daarmee af is. Wat Spider-Man 2 en The Dark Knight zo goed maakte was het feit dat de hoofdpersonages in nieuwe situaties belandden en deze enkel tot een goed einde konden brengen door zichzelf opnieuw te vinden. Zelfs al eindigde dat voor Batman in een pyrrusoverwinning.
Nieuwe situaties zijn er in deze film voor Stark volop, maar de wijze waarop hij daarmee omgaat, biedt niets nieuws. Nooit heeft het er enige schijn van dat het uiterste van Stark gevraagd wordt en dat hij echt met iets nieuws moet komen om de situatie het hoofd te kunnen bieden. Aan het eind is het personage dan ook geen millimeter veranderd sinds het slot van de vorige film. Iron Man 2 is daardoor niet direct een slechte film, maar dit maakt wel het verschil tussen een solide vervolg en een vervolgfilm die verder en dieper gaat dan het eerste deel, en daarmee iets wezenlijks toevoegt.
Maar laat dit alles niet de verkeerde indruk wekken; Iron Man 2 is gewoon een lekker wegkijkende zomerblockbuster met simpelweg dezelfde tekortkomingen en compenserende kwaliteiten als het eerste deel. Robert Downey Jr. is wederom in topvorm (getuige zijn heerlijke gekibbel met zowat iedereen), de humor blaast leven in de personages en de spaarzame actiescènes zijn zeer opwindend en vallen nauwelijks in herhaling ten opzichte van het vorige deel, waarmee het met de drie pijlers van de film duidelijk helemaal goed zit. Dat de film redelijk behaagziek is richting fans, kan in dit genre eigenlijk niet eens als geldige kritiek worden aangedragen. Met de juiste verwachtingen hoeft geen enkele kijker door deze film te worden teleurgesteld.
