Steve Carell en Tina Fey hebben zich in de afgelopen jaren weten op te werken tot twee van de meest geliefde komieken in Hollywood. Een aantal degelijke films heeft daar zeker aan bijgedragen, maar het grote succes kwam toch vooral door hun bijdragen aan de populaire televisieseries The Office en 30 Rock, waarvoor ze allebei een Emmy kregen. Om Carell en Fey met hun vergelijkbare humor samen in een film te casten is een prima idee waarbij succes verzekerd lijkt, maar in Date Night is hun aanwezigheid jammer genoeg niet de gehoopte garantie voor kwaliteit. Het is gelukkig wel de redding van wat onder andere omstandigheden een zeer middelmatige actiekomedie zou zijn geworden.
Het gebeurt niet vaak dat een Engelse filmtitel uitleg behoeft, maar in dit geval is het wel op zijn plaats. Het tamelijk Amerikaanse verschijnsel date night heeft betrekking op een wekelijkse avond waarop een al langer getrouwd koppel samen uitgaat, om zo even verlost te zijn van de dagelijkse beslommeringen en verplichtingen (al dan niet betrekking hebbend op de kinderen) en de daaruit onvermijdelijk voortkomende huwelijkse stress. Het door Carell en Fey gespeelde echtpaar Phil en Claire uit New Jersey houdt deze wekelijkse traditie goed in stand maar merkt dat deze avondjes, net zoals de rest van hun leven, een zekere sleur beginnen te vertonen.
Om het vuur in de relatie brandend te houden besluit Phil op een avond de gebruikelijke restaurants links te laten liggen en koers te zetten naar een zeer hippe tent in Manhattan. Zonder reservering is er uiteraard geen tafel beschikbaar, dus pikken ze de reservering in van een tweetal dat niet is komen opdagen. Dat deze mensen goede redenen hadden om thuis te blijven, ondervinden Phil en Claire snel genoeg wanneer ze worden aangezien voor het koppel, met wie de lokale maffia duidelijk nog een appeltje te schillen heeft. Als vervolgens blijkt dat Phil en Claire bij de lokale autoriteiten niet veilig zijn, zien ze geen andere uitweg dan op de vlucht te slaan en te proberen het koppel zelf te vinden.
Iedereen die maar een klein beetje bekend is met Alfred Hitchcocks oeuvre zal dit gevalletje van identiteitsverwisseling zeer bekend voorkomen en de schatplichtigheid aan het werk van de Master of Suspense valt dan ook niet te onderschatten. Gelukkig draaien de makers er niet omheen dat ze het wiel niet hebben uitgevonden maar proberen ze er het beste van te maken. Die poging slaagt niet altijd maar ze komen een heel eind. Wat Date Night bijvoorbeeld onderscheidt van een hoop genregenoten is de herkenbaarheid en geloofwaardigheid van de twee hoofdpersonen. Zo weten ze zich niet uit iedere hachelijke situatie te redden door allerlei onvermoede kwaliteiten of briljante ingevingen; zeker de helft van hun plannen pakt verkeerd uit of zorgt voor weer nieuwe problemen. Daarnaast zijn ze vooral in paniek over het welzijn van hun kinderen thuis, in plaats van dat ze zorgeloos genieten van hun avontuur.
Met de hoofdrollen van Carell en Fey heeft de film natuurlijk twee zeer sterke troeven. Want net zoals in eerdere films van regisseur Shawn Levy moet de humor dan ook meer komen van de acteurs en hun goede timing dan van het script. In veel situaties maken ze met hun vlotte spel net het verschil, maar enkele keren kunnen zelfs zij de scène niet redden. Bij deze scènes mag de kijker zich gerust afvragen of men bij het monteren bewust het restmateriaal heeft behouden om maar aan een speelduur van anderhalf uur te komen. Het absolute dieptepunt komt in de vorm van een compleet onnodige en pijnlijk niet-grappige paaldans die de twee hoofdpersonen moeten opvoeren. Zelfs als verwijderde scène op een dvd, zou je je hiervoor als regisseur moeten schamen.
Wat regisseur Levy tevens te verwijten valt is dat hij niet lijkt te beseffen dat hij met talentvolle acteurs mag werken. Zo worden William Fichtner en Ray Liotta afgescheept met bijrolletjes die even kort als belachelijk zijn. Iets beter op dreef zijn James Franco en Mila Kunis als kleine criminelen die de levensfilosofie van Robert De Niros personage in Heat net iets te letterlijk nemen, maar ook zij blijken jammerlijke slachtoffers van de korte speelduur. De enige echt geslaagde bijrol komt van Mark Wahlberg als beveiligingsagent die Phil en Claire te hulp schiet, waarbij hij in letterlijk iedere scène met een ontbloot bovenlijf rondloopt. Een overduidelijke running gag, maar doordat ook de personages hierdoor na enige tijd geïrriteerd raken, wordt het op bijna subtiele wijze net iets meer dan dat.
Ondanks zijn tekortkomingen heeft Date Night zeker zijn momenten waardoor de film toch wel de moeite waard wordt. Een klein hoogtepuntje is er in de vorm van een achtervolging door de straten van Manhattan waarbij twee autos met de voorkanten aan elkaar vast zitten. Dat klinkt flauwer dan het uiteindelijk is, want het levert een actiescène op die inventiever is dan wat sommige volbloedactiefilms vandaag de dag voorschotelen. Op het gebied van humor laat de film wat steekjes vallen (je gaat je toch afvragen of Tina Fey met haar schrijverskwaliteiten nooit heeft verzocht of ze het script van enkele grondige verbeteringen mocht voorzien), maar vooral de chemie van de hoofdpersonen houdt het gebeuren toch boeiend en zelfs grappig op onverwachte momenten.
Overigens zal de beste grap in Date Night mogelijk ongemerkt voorbijgaan: wanneer Claire tijdens haar makelaarswerkzaamheden aan een tweetal potentiële klanten laat weten dat het door haar gepresenteerde huis recentelijk in prijs is gedaald van anderhalf miljoen naar drie ton, antwoordt het koppel droogjes graag te willen wachten tot de prijs nóg verder gedaald is. Een grap die de huidige tijdsgeest zo scherp weet te vatten, valt in een luchtig niemendalletje als Date Night tamelijk uit de toon en laat zelfs lichtjes doorschemeren wat het verschil is tussen een scherpe satire en een simpel formulewerkje.
