Waarom worden er remakes gemaakt? Af en toe is het zo dat een nieuwe versie van een film daadwerkelijk iets toevoegt, zoals Vanilla Sky of The Departed. Auteurs als Cameron Crowe en Martin Scorsese kunnen hun films een eigen flair meegeven. Veel vaker komt het echter voor dat men erop uit is makkelijk en snel geld te verdienen, waarbij de kwaliteit van de film geen issue lijkt te zijn. Zie hier nu ook de remake van Wes Cravens A Nightmare on Elm Street uit 1984.
Het is sowieso een vreemde keuze geweest om deze film in een nieuw jasje te steken. Waar een groot publiek wellicht afhaakt bij een horror als Dawn of the Dead omdat hij inmiddels verouderd kan overkomen, of wegblijft bij een prachtige film als Abre los Ojos vanwege de taalbarrière, is er in dit geval geen enkele reden te bedenken voor een remake. De producenten (onder wie Michael Bay) waren beter af geweest als ze de originele versie opnieuw hadden uitgebracht (à la horrorklassieker The Exorcist die in 2000 in een hermontage verscheen).
De paar aanpassingen die nu zijn gedaan werken uitsluitend nadelig. De meest concrete verandering van het origineel is een meer uitgebreid achtergrondverhaal van seriemoordenaar Freddy Krueger; een stupide keuze. Is zon moordenaar niet veel griezeliger als hij minder goed te bevatten is? De engerd met messen aan zijn vingers, die toeslaat in nachtmerries waarbij de slapende slachtoffers daadwerkelijk sterven, was vroeger een conciërge op een basisschool. In de flashbacks blijkt hij eigenlijk een lief persoon en wordt hij zowaar in een slachtofferrol gemanoeuvreerd. Moeten we meeleven met een psychotische seriemoordenaar? Een gemakzuchtige twist vlak voor het einde weerhoudt ons daar nog net van.
Het is opmerkelijk dat de Oscargenomineerde Jackie Earle Haley het risico heeft genomen de rol van Krueger op zich te nemen. Niet alleen omdat zijn naam nu bovenaan de cast van een belabberde film prijkt, maar ook omdat de originele acteur Robert Englund een cultstatus heeft. Earle Haley kan redelijk dreigend uit de hoek komen, maar brengt nooit de sadistische en gestoorde humor van Krueger over die het origineel zo leuk maakte. Deels is dat ook een fout van de scenaristen.
Het meest vervelende aan A Nightmare on Elm Street is het feit dat de hoofdpersonages geen millimeter diepgang krijgen. Het zijn gillende en rennende poppen die een voor een worden afgeslacht, en dan nog niet eens op een inventieve manier à la Saw mocht u daarin geïnteresseerd zijn. De openingsscène, waarin een jongen in staat van trance zijn eigen keel open snijdt, is ook meteen de enige gebeurtenis die echt shockeert.
En van shockeren zou de film het toch moeten hebben, want A Nightmare on Elm Street heeft geen verhaal dat zich voor goede spanning leent. Zodra we iemand in slaap zien vallen, weten we dat zijn of haar laatste uurtje hoogstwaarschijnlijk heeft geslagen. Het trucje dat iemand droomt dat hij wakker wordt, werkt daarbij maar één keer, maar dat blijkt videoclipregisseur Samuel Bayer niet te begrijpen.
De doelgroep begrijpt hij blijkbaar wel, want deze remake deed het zo goed in het openingsweekend in de Verenigde Staten dat er direct voor werd gekozen een tweede deel te maken. Maak je borst maar nat.
