Het gaat eigenlijk gewoon heel goed met de Amerikaanse komedie. Sinds Judd Apatow in 2005 met The 40 Year Old Virgin zijn regiedebuut maakte, zijn er de afgelopen jaren talloze zogenaamde bromancefilms, waarin het gaat om de platonische liefde tussen een groep mannen, verschenen die in overwegende mate erg geestig waren. Voeg daar de films van Todd Phillips (The Hangover) en Adam McKay (Anchorman) aan toe en het is duidelijk dat het met het komische talent in de Verenigde Staten wel goed zit de komende jaren.
Get Him to the Greek is dit jaar de enige film uit de Apatow-stal waar de grote meneer zelf alleen maar als producent bij betrokken is. De film van Nicholas Stoller is een spin-off van een andere Apatow-productie van een aantal jaren terug, Forgetting Sarah Marshall, ook geregisseerd door Stoller. In die film maakten we al kennis met de iets te zelfbewuste rockster Aldous Snow, frontman van de band Infant Sorrow. In Get Him to the Greek is Snow nog meer op de voorgrond getreden en gaat het om de relatie tussen hem en Aaron Green, een ambitieuze platenproducent.
Green krijgt van zijn dictatoriale baas Sergio Roma de opdracht Aldous Snow vanuit Londen op te halen en hem af te leveren bij het Greek Theatre in Los Angeles, waar een jubileumconcert zal plaatsvinden. Die reis gaat echter niet zoals gepland en brengt Green in contact met het leven van een rockster, dat vooral bestaat uit heel veel seks, drugs en drank.
Zoals in alle films van Judd Apatow wordt ook de humor in Get Him to the Greek gezocht in de grofheid. De makers gaan ver, soms zelfs over de grenzen van het betamelijke heen, om de grap te vinden, maar het knappe is dat dit ze in het merendeel van de gevallen ook lukt. Door een combinatie van het slimme scenario van Nicholas Stoller en de improvisatietalenten van Brand en Hill is Get Him to the Greek dan ook een van de grappigste films die je dit jaar in de bioscoop zal vinden.
Opvallend is overigens wel dat niet Brand en Hill de komische uitblinkers zijn in de film, maar dat juist de acteurs in de bijrollen de meeste indruk achterlaten. Sean Diddy Combs is niets minder dan een revelatie als Sergio Roma en geeft hier blijk van een komisch talent dat toch weinigen achter hem gezocht zouden hebben. Ook de Australische Rose Byrne, toch vooral bekend als drama-actrice, is uitstekend op dreef als Jackie Q, de grofgebekte ex-vrouw van Aldous Snow die gestoeld is op de labiele zangeressen die de hitlijsten doorgaans bevolken.
Helaas wil Get Him to the Greek tegen het einde toe ook de keerzijde van de rock-n-roll lifestyle laten zien. Daar is op zich niets mis mee en zon extra laag had ook zeker kunnen werken, zoals bij de meeste films van Apatow, maar het probleem is dat het Russell Brand zichtbaar moeite heeft met het dramatische element en daardoor wat ongeloofwaardig overkomt als zijn personage met tranen in zijn ogen om vergiffenis vraagt. Maar gelukkig duurt deze periode niet lang en gaat Brand al snel daarna het podium op om een aantal nummers van de hilarische soundtrack op te voeren. Hoewel Get Him to the Greek het predicaat The Hangover van 2010 niet helemaal verdient, komt de film erg dicht in de buurt.
