Verlangen en dood. De twee belangrijkste themas in het oeuvre van regisseur François Ozon. Het liefst werkt hij deze themas uit vanuit het perspectief van vrouwen. In 2003 leverde dit Swimming Pool op, zijn beste film tot nu toe. De dood als thema hield Ozon zo bezig dat hij er zelfs een trilogie over maakte. Deze begon in 2000 met Sous le Sable, waarin een vrouw moeite heeft haar overleden man te vergeten. Het tweede deel, Le Temps Qui Reste, zag het licht in 2005. De focus lag dit keer bij een man met terminale kanker die het hier logischerwijs erg lastig mee had. En tien jaar na het eerste deel komt de trilogie nu ten einde met Le Refuge. Het is een sterke afsluiter, maar ook een welkome afsluiter. Het is hoog tijd dat Ozon nieuwe themas aansnijdt.
Le Refuge start in het appartement van Mousse en Louis, twee geliefden die behalve van elkaar ook erg van heroïne houden. Hun geluk is van korte duur als Louis direct aan het begin van de film aan een overdosis overlijdt. Als later blijkt dat Mousse nog wel zwanger is van haar overleden vriend besluit ze zich terug te trekken in een buitenhuis om haar verdriet te verwerken en weer tot zichzelf te komen. Hier wordt ze echter geconfronteerd met de aanwezigheid van Paul, de homoseksuele broer van Louis. Ook Paul besluit tijdelijk zijn intrek in het huis te nemen. In elkaar herkennen ze stukjes Louis. Als ze gezamenlijk over hun verlies heen proberen te komen, ontstaat er al snel een band tussen de twee.
Le Refuge is een trage film. Omgaan met verdriet is een proces dat lang kan duren, en in het geval van Mousse is de rouwperiode vooral een periode van niets doen. De film leunt om deze reden erg zwaar op de acteerprestatie van Isabelle Carré, die gelukkig ook veruit het beste is aan de film. Het helpt ongetwijfeld dat de actrice zelf ook zwanger was tijdens de opnames. Deze wetenschap geeft haar rol een flinke lading authenticiteit mee die Mousse dichter bij de kijker lijkt te brengen. Mousse is een onsympathieke en soms zelfs vervelende vrouw, maar Carré doet ons toch met haar meeleven.
Meeleven is echter wat anders dan meevoelen en daar is jammer genoeg geen sprake van. Dit is iets waar François Ozon wel vaker last van heeft. Zijn films zijn erg goed uitgedacht, zien er esthetisch prachtig uit en behandelen steevast themas als pijn en moeite. Maar deze pijn en moeite blijven op het scherm en weten maar zelden over te slaan op de kijker.
Aan elke rouwperiode komt een einde. En het einde van Le Refuge betekent ook het einde van Ozons trilogie over de dood. De film stopt echter heel abrupt. Over de dood heeft Ozon meer dan genoeg gezegd, maar het verhaal van Mousse lijkt nog niet af. Misschien is dit ook wel het laatste punt dat Ozon wil maken over de dood. De dood komt maar zelden op een moment dat alle verhalen in een mensenleven zijn afgerond. De dood kapt verhalen halverwege af.
