"Life is what happens to you while you're busy making other plans." Zelden was deze befaamde uitspraak van John Lennon toepasselijker dan in het geval van Holly Berenson en Eric Messer. Deze twee vlotte dertigers hebben hun beider levens mooi op orde (wat inhoudt dat Holly een leuke baan heeft en Eric populair is bij de dames), maar zien alles totaal veranderen wanneer blijkt dat hun gemeenschappelijke vrienden Peter en Alison in hun testament hebben laten vastleggen dat in het geval dat hen iets overkomt, zij de voogdij krijgen over hun jonge dochtertje Sophie. Een tamelijk aparte keuze, want Holly en Eric kunnen elkaar niet uitstaan. Zal de gemeenschappelijke liefde voor Sophie tussen deze twee tegenpolen dan alsnog de vonk laten overslaan? Wat denkt u zelf?
Het uitgangspunt van Life as We Know It had een boeiend drama kunnen opleveren, waarin iets werd gezegd over hoe het leven je overkomt in plaats van dat je het zelf creëert; dat je eigenlijk nooit voorbereid bent voor de volgende stap in je leven, zeker niet voor zoiets ingrijpends als het ouderschap. Maar helaas: men besloot het gegeven te gebruiken voor een romantische komedie. Nu is het woord komedie misschien iets te veel eer, want het duurt een dik halfuur en een tragisch auto-ongeluk (altijd een leuk startpunt voor een romkom) voordat de humor enigszins zijn intrede doet. Op dat moment wordt snel duidelijk dat Life as We Know It niets wezenlijks te melden heeft, maar dat het een typische babykomedie is zoals er al veel te veel gemaakt zijn, waarin alle voor de hand liggende babygrappen langskomen. Overgevende baby? Check! De gruwelen van het verschonen? Check. Gestreste (pleeg)ouders? Check
Maar een romantische komedie moet het niet hebben van zijn originaliteit, maar van zijn twee hoofdrolspelers en eventueel aanwezige chemie. Helaas ook hier weinig bijzonders. Katharine Heigl mag weer eens opdraven als neurotische controlfreak met hysterische trekjes, waarmee geloofwaardig wordt gemaakt dat haar personage Holly zonder al te veel moeite het bloed onder de nagels van Messer vandaan haalt. Die wordt gespeeld door Josh Duhamel en verrassend genoeg weet hij de toon een stuk beter te treffen. Zijn degelijke tegenspel zorgt voor compensatie en brengt menige scène tot leven. Het is echter te weinig om echt sympathie te krijgen voor het centrale tweetal.
Wanneer alle babygrappen zijn uitgebuit, blijkt het kennelijk nodig om Holly en Messer te laten verbroederen met marihuana. Op dat moment blijkt de film niet alleen flauw maar ook preuts van toon. In Going the Distance was onlangs te zien hoe de vonk tussen de twee hoofdpersonen definitief oversloeg terwijl ze lagen te lurken aan een bong. Dat werd als zoiets alledaags beschouwd dat het niet de moeite was daar grappen aan te wijden. De makers van Life as We Know It hebben schijnbaar een iets conservatiever standpunt in dit soort zaken en pakken uit met een flink aantal voor de hand liggende genante grappen.
Maar ondanks al deze flauwigheden is het middenstuk nog het beste deel van de film. In het laatste halfuur verdwijnt de humor geheel en komt er een bijzonder klef romantisch toontje voor in de plaats. Nu kan iedereen vanaf het begin wel zien aankomen waar deze film op uitdraait (zie de eerste alinea), maar de compleet inspiratieloze wijze waarop dat tot stand komt, zal zelfs de meest romantische ziel als buitengewoon humorloos en oninteressant ervaren. Daarmee wordt Life as We Know It op de valreep toch nog een soort drama, maar niet in de positieve zin van het woord.
