Jennifer Aniston heeft een kinderwens. Aan de knipperlicht- en latrelaties met Brad Pitt en John Mayer heeft de actrice geen moederschap overgehouden en nu ze de veertig gepasseerd is, begint ook haar biologische klok te tikken. Het lijkt wel alsof Aniston in daarom een uitvergrote versie van zichzelf aan het spelen is. Deze Kassie Larson is eveneens alleenstaand, maar heeft een praktische manier gevonden om haar kinderwens in vervulling te laten gaan: ze gaat op zoek naar een zaaddonor. Al snel heeft ze de perfecte kandidaat gevonden in de zelfverzekerde Roland en dat is alle reden voor een inseminatiefeestje waarbij familie en vrienden zijn uitgenodigd. Ook Wally, die al jaren een oogje op Kassie heeft, is van de partij. U voelt m al aankomen
De volgende ochtend verschijnt de licht neurotische Wally brak op zijn werk. Dat hij afgelopen nacht dronken voor de deur van zijn baas stond, kan hij zich niet meer herinneren. Eigenlijk kan hij zich helemaal níéts meer herinneren. Wally zit alleen maar met zijn gedachten bij Kassie, die in haar nopjes is met de kunstmatige zwangerschap. Tot overmaat van ramp besluit ze te verhuizen, waardoor er plotseling een leegte ontstaat in het leven van beste vriend Wally. Pas jaren later treffen de twee elkaar weer. Tijdens een etentje blijkt dat het zevenjarige zoontje van Kassie een aantal opmerkelijke overeenkomsten en karaktereigenschappen deelt met Wally. Het licht neurotische ventje spaart fotolijstjes en is als de dood voor allerlei aandoeningen.
komt uit de koker van de mensen achter komedies als en . Vooral laatstgenoemde was geslaagd, omdat de makers het taboe van een tienerzwangerschap wisten te doorbreken en daarvan ook nog eens een grappig geheel wisten te maken met een klein ensemble fijne acteurs. In worden opnieuw typisch hedendaagse problemen uit de kast gehaald, die in een komisch kader worden uitgetekend. Alle basisingrediënten voor een romantische komedie zijn daarbij aanwezig: een sukkelige hoofdpersoon wiens liefdesleven één grote puinhoop is, een beste vriendin die hem niet ziet staan, en de meest vreemde familieleden. En natuurlijk Jennifer Aniston, een naam die al langere tijd is verbonden aan een hele reeks flauwe komedies. Haar naam garandeert dus op zichzelf al een bepaalde kwaliteit.
Toch zou het oneerlijk zijn om over één kam te scheren met veel van haar vorige werk, want daarvoor is de nieuwste film van regisseursduo Josh Gordon en Will Speck net te degelijk. Natuurlijk ontkom je niet aan een portie platvloerse grappen, maar die worden hier afgewisseld met serieuze momenten waarin een vader worstelt met het aanleggen van een contact met zijn zoontje. Met name de tweede helft van de film is in toon behoorlijk serieus en heeft bij vlagen meer weg van een drama dan van een luchtige komedie. Een aantal pijnlijke situaties is zelfs van het soort waarvan je op de binnenkant van je wang gaat bijten.
Dat de balans in toon vaak zoek is, vergeef je de makers echter vrij snel als je Jeff Goldblum, Patrick Wilson en Juliette Lewis in de bijrollen ziet verschijnen. En dat terwijl we eigenlijk helemaal geen nieuwe kanten van de acteurs te zien krijgen. Goldblum zorgt voor het gebruikelijke droogkomische tegenwicht en Juliette Lewis kan zich weer eens van haar excentrieke kant laten zien. leunt echter het meest op de prima chemie tussen Jennifer Aniston en Jason Bateman. Als de weemoedige Wally is Bateman prima op zn plek en het is daarom voor de verandering ook wel eens prettig om hem in een prominente rol te zien schitteren. Met de jonge Thomas Robinson (die het zwaarmoedige kind uitstekend speelt) heeft hij op het scherm in elk geval een geloofwaardige klik; de sterkste scènes in zijn dan ook de kleine momenten tussen vader en zoon.
