Altijd lastig, een film maken over levende personen. Invictus kwam er eerder dit jaar nog heel behoorlijk mee weg, mede door de gelijkenissen tussen Morgan Freeman en Nelson Mandela, maar Majesteit heeft er veel meer problemen mee. De hoofdpersonen van die film, koningin Beatrix en kroonprins Willem-Alexander zitten zo in ons nationale bewustzijn verankerd, dat het acteurs Carine Crutzen en Gijs Naber niet lukt het niveau van imitatie te ontstijgen. Het is niet toevallig dat Jeroen Willems de beste prestatie in de film neerzet. Hij speelt prins Claus, en die is al overleden.
Majesteit komt van het duo Peter de Baan en Ger Beukenkamp, die eerder al achter tv-films De Kroon en De Prins en het Meisje zaten. Majesteit is het speelfilmdebuut van de Baan als regisseur, hoewel het verschil met televisie niet altijd te zien is. De film pretendeert niet een overzicht van het hele leven van Beatrix te geven, maar concentreert zich op een specifiek moment in haar koningschap.
Majesteit speelt zich af op Prinsjesdag 2003. Prins Claus is bijna een jaar dood en Beatrix worstelt daar nog steeds mee. Om haar man eer aan te doen, heeft ze premier Balkenende aangespoord om in de troonrede een paragraaf op te nemen over extra ontwikkelingshulp in Afrika, iets waar haar man zich altijd vurig voor inzette. Als Balkenende op de ochtend van Prinsjedag er bij Beatrix op aandringt de passage alsnog te schrappen, is ze woedend en weigert ze. Iets wat de toekomst van de monarchie op het spel kan zetten.
Voor geïnteresseerden in de monarchie in het algemeen en Beatrix in het bijzonder zal Majesteit ongetwijfeld een leuk gedachte-experiment betekenen, maar als film heeft Majesteit maar weinig te bieden. De film leunt veel te sterk op het feit dat de hoofdpersonen zulke iconische figuren zijn en komt met talloze overbodige scènes, zoals Beatrix die aan de ontbijttafel een beschuitje eet en daarbij een sigaret opsteekt, die alleen maar zijn bedoeld om eens goed te lachen om de koningin. Het is allemaal speculatie, en daar is op zich niets mis mee (kijk bijvoorbeeld naar het overwegend fictieve The Social Network deze week), maar die speculatie moet dan wel een bepaald doel dienen.
Het grootste probleem van Majesteit is echter dat de film het niveau van televisiedrama nooit weet te ontstijgen. Producent San Fu Maltha heeft er alles aan gedaan Majesteit een filmische uitstraling mee te geven, met onder meer opnames in Afrika en overdadige filmmuziek, maar het is allemaal vergeefs. Het verhaal is gewoonweg te klein en onbelangrijk om op het grote doek lang te kunnen boeien. En dan kunnen de makers nog wel zo boos zijn dat Majesteit op het Nederlands Filmfestival door de jury over het hoofd is gezien; zon slechte beslissing was dat helemaal niet.
