Cell 211 is een frisse gevangenisthriller zoals we ze niet vaak zien. De film volgt geen gebaande paden, maar komt met een sterk gegeven en een onvoorspelbare uitwerking. De film heeft vrijwel geen clichés over het gevangenisleven, en ook het politiek statement en moraliserend einde missen gelukkig. Cell 211 is een spannende film die steeds weer verrast, shockeert en tot nadenken stemt.
Om een goede indruk te maken op zijn nieuwe collegas komt gevangenisbewaker Juan een dag voor zijn indiensttreding al langs om kennis te maken. Tijdens de rondleiding raakt hij echter direct betrokken bij een ongeluk. Zijn collegas leggen hem tijdelijk in een leegstaande cel, nummer 211. Terwijl Juan hier ligt bij te komen, breekt er elders in de gevangenis een grote opstand uit. De bewakers trekken zich pijlsnel terug om hun eigen veiligheid te garanderen. Juan wordt achtergelaten in cel 211.
Geïsoleerd tussen de gevangenen ziet Juan maar één mogelijkheid om te overleven: zichzelf voordoen als nieuwe gevangene. Dit doet hij door heel snel na te denken. Juan kiest er niet voor om anoniem tussen de medegevangenen de opstand uit te zitten, maar werkt zich snel op tot de rechterhand van leider Malamadre, die levenslang vastzit en dus niets meer te verliezen heeft. Juan doet zijn best om zijn verworven positie te gebruiken om de situatie niet te veel uit de hand te laten lopen en contact met de buitenwereld te kunnen behouden. Hiermee speelt hij een gevaarlijk spel met het zijden draadje waar zijn leven aan hangt.
Dat het Spaanse Cell 211 zo goed werkt is voor een groot deel te danken aan het sterke samenspel tussen acteurs Ammann en Tosar. Malamadre mag er dan uitzien als een gewetenloze bruut die niet terugdeinst voor geweld, zijn menselijkheid wordt gelukkig niet genegeerd. En hoewel Juan moet uitkijken met wat hij prijsgeeft over zichzelf, worden de mannen tussen al het geweld door toch soms opeens persoonlijk. Zo groeien ze steeds meer naar elkaar toe, al blijft de kloof altijd voelbaar.
Om de spanning nog meer op te voeren wordt ook de zwangere vrouw van Juan geïntroduceerd. Via flashbacks zien wij hoe gelukkig de twee met elkaar zijn. Dit werkt helaas een beetje averechts. De idyllische beelden halen ons namelijk steeds uit de gevangenis, en in plaats van een dimensie aan de spanning toe te voegen, halen ze de druk van de ketel.
Cell 211 maakt geen politiek statement over het gevangenisleven in Spanje. Ook als de film een aantal leden van de ETA introduceert, onthoudt de film zich van commentaar. Cell 211 laat zien hoe mensen zich kunnen gedragen in onhoudbare situaties. De film laat zien hoe mensen elkaar gebruiken en elkaar zowel fysiek als geestelijk nodig hebben. Een mooie karakterschets die aan het einde deels zijn geloofwaardigheid kwijtraakt, maar tegelijkertijd in impact alleen maar toeneemt.
