Wie twee jaar geleden had gezegd dat de volgende film van regisseur Doug Liman geselecteerd zou worden voor de competitie op het filmfestival van Cannes, was voor gek verklaard. Liman had net het door velen afgekraakte Jumper afgeleverd en leek zich, na het verrassend goede The Bourne Identity uit 2002, voortaan vooral bezig te gaan houden met middelmatige actiefilms. Maar met Fair Game, een zeer degelijke politieke thriller, bewijst hij dat hij veel meer in zijn mars heeft dan nietszeggende actiespektakels.
Fair Game vertelt het verhaal van Valerie Plame en Joe Wilson, die in 2003 de voorpaginas van alle internationale kranten domineerden. Plame was een CIA-agente die regelmatig undercover moest in het Midden-Oosten in verband met terrorismebestrijding. Ze was getrouwd met Joe Wilson, een voormalig Amerikaanse ambassadeur. Wilson werd in 2003 door de CIA gevraagd een reis te maken naar Niger om op zoek te gaan naar bewijzen voor de aankoop van uranium door Saddam Hussein. Hoewel Wilson onomwonden duidelijk maakte dat er geen enkel bewijs voor deze aankoop te vinden was, misbruikte toenmalig president Bush zijn bevindingen om de internationale gemeenschap te overtuigen dat een inval in Irak gerechtvaardigd was.
Wilson was woedend en stapte naar de pers om duidelijk te maken dat de bronnen waar het Witte Huis zich op baseerde, niet klopten. Een week later werd de identiteit van zijn vrouw onthuld in de media. Het zorgde ervoor dat haar professionele carrière voorbij was, tientallen levens in gevaar kwamen en haar huwelijk uiteen leek te vallen. Wilson zwoor wraak op degenen die zijn vrouw zoveel onrecht hadden aangedaan terwijl Plame vooral bezorgd was over de veiligheid van haar gezin.
Fair Game neemt een behoorlijk lange aanloop om uiteindelijk uit te komen bij de openbaarmaking van de identiteit van Valerie Plame. In het eerste uur wordt vooral een beeld geschetst van workaholic Plame die lange reizen naar het Midden-Oosten maakt en een balans tussen werk en privéleven probeert te vinden. Liman, zelf ook verantwoordelijk voor het camerawerk, hanteert daarbij een dynamische stijl die enigszins vergelijkbaar met The Bourne Identity is. Ook de vergelijking met het politiek getinte Syriana kan hierbij gemaakt worden, met name vanwege de snelle manier waarop gedetailleerde informatie op de kijker wordt afgevuurd en de vele, verschillende locaties.
Als het Witte Huis de identiteit van Valerie Plame uiteindelijk laat uitlekken, wint de film echt aan kracht. Dan neemt het persoonlijke drama de overhand en wordt duidelijk dat het Liman vooral te doen is om bij de kijker verontwaardiging op te roepen over het onrecht dat deze vrouw is gedaan. Dat dit zo goed lukt is mede te danken aan de twee acteergiganten Naomi Watts en Sean Penn, in alweer hun derde samenwerking na 21 Grams en The Assassination of Richard Nixon.
Dat ze elkaar inmiddels door en door kennen is goed te zien in Fair Game, want ze zijn zeer geloofwaardig als echtpaar dat probeert te overleven in een crisis. Watts acteert daarbij op het minimalistische af en is daarmee des te indrukwekkender als sterke vrouw die geconfronteerd wordt met haar eigen kwetsbaarheid. Sean Penn mag zich daarentegen volledig uitleven in de rol van Joe Wilson en maakt daar dan ook dankbaar gebruik van, met lange tirades over wat er mis is met de Amerikaanse politiek en de kenmerkende tics en maniertjes die bij zijn intensieve acteerstijl passen. Watts en Penn geven Fair Game het hart dat de film nodig heeft en zorgen ervoor dat dit politieke verhaal vooral uitblinkt op het persoonlijke vlak.
