In The Voyage of the Dawn Treader, deel drie uit The Chronicles of Narnia, moeten er nieuwe zieltjes worden gewonnen. De twee oudste kinderen uit de voorgaande delen zijn inmiddels het huis uit. Edmund en Lucy leven nu onder een dak met neefje Eustace.
Het verwende en egoïstische ettertje (goed gecaste nieuweling Will Poulter) wordt mee de bekende magische wereld in gespoeld wanneer een schilderij tot leven komt. Het drietal belandt in de Narniaanse zee en wordt opgepikt door de Dawn Treader, het schip van koning Caspian. Die vraagt zich vrijwel meteen af hoe de kinderen er zijn gekomen. Hij heeft ze niet opgeroepen, zoals in de vorige film. Er zijn geen oorlogen, alles gaat prima onder zijn bewind. Edmund en Lucy staan ook voor een raadsel. Wat doen ze daar eigenlijk?
Zonder onze hoofdpersonen natuurlijk geen nieuw avontuur, maar in feite voegen ze maar weinig toe. De kinderen zijn niet langer de drijvende kracht achter het verhaal. Ze zijn verstekelingen op het schip en laten de gebeurtenissen over zich heen komen als ieder ander. Dit nieuwste deel heeft noch een concrete held, noch een concrete vijand, noch een concreet verhaal. Vooral dat laatste vormt een groot obstakel.
Veel zaken blijven onduidelijk in The Voyage of the Dawn Treader. Het nieuwste deel is een half uur korter dan zijn voorgangers, waardoor wellicht de nodige logica uit het boek is gesneuveld. Het verhaal over een groene mist die de inwoners van Narnia probeert te verleiden tot het kwaad, en soms zelfs helemaal opslokt, is onsamenhangend.
Duidelijk wordt wel dat de vijand in dit deel het duister in jezelf is. Wederom moeten de personages zichzelf weten te weerhouden van bijbelse hoofdzondes. En Aslan, de wijze leeuw die stierf en wederopstond in het eerste deel, is opnieuw de geestelijk leider.
The Voyage of the Dawn Treader wordt zo moraliserend dat de connotatie met het christendom niet meer te omzeilen is. Voor het eerst zijn de kinderen er niet om Narnia beter te maken, maar is Narnia er om hen beter te maken. Aslan benadrukt in de slotscène waar alles om heeft gedraaid. Dit is het eerste deel uit de reeks dat puur en alleen over geloof en bekering gaat. De onnodige en storende uitvoerigheid waarmee dat wordt besproken, had beter gebruikt kunnen worden om een degelijke plot in te bouwen.
Toch staat dit alles het spektakel niet volledig in de weg. Hoewel de verschillende avonturen waar de personages in belanden te veel op zichzelf staan, zijn ze prachtig om te zien. De vormgeving is - zoals we gewend zijn - overtuigend detailrijk. Een scène met een reusachtige zeeslang ziet er bijvoorbeeld indrukwekkend uit, maar zonder een onderhoudend verhaal is het slechts een losse flodder.
