Hetzelfde lettertype, simpel wit op een zwarte achtergrond, begeleid door de bekende jazztonen - de onveranderlijke begintitels van een Woody Allenfilm zijn als een oude vriend die weer eens langskomt. En gelukkig is hij deze keer, in tegenstelling tot een aantal recente bezoekjes, weer eens goed op dreef. Het verhaal dat hij vertelt mag dan misschien een nieuwe versie zijn van wat hij al eerder vertelde, maar hij geeft er in elk geval een interessante draai aan en weet het constant boeiend te houden. Na afloop van het weerzien kun je alleen maar hopen dat hij volgend jaar weer eens langskomt.
Woody Allen heeft in de afgelopen tweeënveertig jaar negenendertig films gemaakt. In slechts drie jaren in de jaren zeventig kwam er geen nieuwe film van hem uit. In de periode 1977-1992 (van zijn eerste meesterwerk Annie Hall tot zijn laatste, Husbands and Wives) stond zijn naam bijna elke keer garant voor kwaliteit. Sindsdien varieerde deze vaker en vaker en zeker in het afgelopen decennium maakte hij een aantal ronduit slechte films. De afgelopen jaren laat hij toch weer zijn talent zien, met achtereenvolgens het veelgeprezen Vicky Christina Barcelona, het zeer komische Whatever Works en nu het bijzondere You Will Meet a Tall Dark Stranger.
Deze keer is Allen serieuzer dan in zijn afgelopen twee films en valt er ook niet zo enorm veel te lachen, hoewel er enkele zeer leuke grappen en ontwikkelingen in de film zijn verwerkt. Allens nieuwste gaat in wezen over hoe de hedendaagse mens illusies en fantasieën nodig heeft om niet in een hopeloze depressie te raken. Naar die illusie of fantasie handelen is echter niet bepaald een garantie voor geluk. Naar realistische betekenis of zingeving zoeken is echter nog zinlozer en leidt al helemaal nergens toe.
Vandaar dat de titel zowel op een romantische mythe slaat als op Magere Hein en de film geopend en gesloten wordt met een citaat uit Macbeth, waarbij de film a tale full of sound and fury, signifying nothing wordt genoemd. Veel van de personages zijn ontzettend druk bezig met betekenis proberen te geven aan hun leven, maar uiteindelijk betekent het allemaal niets, zegt Allen eigenlijk. Toch presenteert hij deze zware filosofie op een manier die vrij makkelijk te verhapstukken is. De afstandelijkheid waarmee Allen zijn personages opvoert zorgt ervoor dat je nooit helemaal in hun drama wordt gezogen en het allemaal draaglijk blijft. Een ander voordeel is dat Allen nu soms voorspelbare grappen over zijn personages kan maken die anders naar waren uitgevallen.
Anthony Hopkins speelt met verve de oude man Alfie, die op een dag wakker wordt en in paniek raakt over de dood. Die probeert hij vervolgens uit te stellen door van zijn vrouw te scheiden, te trainen en met een callgirl te trouwen die tien jaar jonger is dan zijn eigen dochter. Als deze zin heeft in seks moet ze eerst een paar minuten wachten totdat zijn viagra gaat werken, wat een hilarisch pijnlijke scène oplevert. Zijn vrouw Helena, gespeeld door de show stelende Gemma Jones, zoekt na een mislukte zelfmoordpoging ondertussen haar heil in een waarzegster die haar voor de gek houdt. Hun dochter Sally is getrouwd met schrijver Roy, die sinds zijn eerste bestseller niets bijzonders meer heeft geschreven en nu al meer dan zeven jaar aan zijn vierde roman werkt. Sally wilde ooit graag haar eigen kunstgalerij openen, maar heeft vanwege geldproblemen altijd haar dromen opzij gezet zodat Roy rustig kon blijven schrijven.
Naomi Watts en Josh Brolin zijn sterk als Sally en Roy. Vooral hun gezichtsuitdrukkingen in de slotscènes zijn weergaloos en het is alsof ze daar de hele film naar toe gewerkt hebben. Nou verzamelt Woody Allen wel vaker een prima cast voor zijn films, maar deze is als ensemble net wat beter dan de meeste van de afgelopen jaren. Antonio Banderas is perfect gecast als de baas van Sally op wie zij heimelijk verliefd is. De dialogen waarmee ze moeten werken zijn niet helemaal van het niveau van vroeger, maar ze weten er toch iets moois van te maken in de vaak lange shots zoals die vaak in Allens films te zien zijn.
You Will Meet a Tall Dark Stranger is niet het 'eerste meesterwerk in twintig jaar' wat sommige critici ervan maken, of 'Allens slechtste film in jaren' wat andere critici ervan maken. Het is een bovengemiddelde film in zijn oeuvre waarin hij niet echt een nieuw onderwerp aansnijdt maar er wel een nieuwe, venijnige en pessimistische draai aan geeft, die te verdragen is dankzij de uitstekende cast en de lichte afstand die Allen houdt. Dat hij nog lang zo door moge gaan.
